ЛУКАША 20:5-40

⁵А яны, разважаючы паміж сабою, казалі: калі скажам: зь нябёсаў, дык скажа: «чаму ж вы не паверылі яму?»,

⁶а калі скажам: «ад людзей», дык увесь люд паб'е нас камянямі, бо ён упэўнены, што Ян ёсьць прарок.

⁷І адказвалі: ня ведаем адкуль.

⁸Ісус сказаў ім: і Я не скажу вам, якою ўладаю гэта раблю.

⁹І пачаў Ён гаварыць народу прытчу такую: адзін чалавек насадзіў вінаграднік і аддаў яго вінаградарам, і адлучыўся на доўгі час;

¹⁰і ў свой час паслаў да вінаградараў раба, каб яны далі яму пладоў зь вінаградніка; але вінаградары, прыбіўшы яго, адаслалі ні з чым.

¹¹Яшчэ паслаў другога раба; але яны і гэтага, прыбіўшы і зганіўшы, адаслалі ні з чым.

¹²І яшчэ паслаў трэйцяга; але яны і таго, пакалечыўшы, выгналі.

¹³Тады сказаў гаспадар вінаградніка: што мне рабіць? пашлю сына майго любаснага; можа, убачыўшы яго, пасаромеюцца.

¹⁴Але вінаградары, убачыўшы яго, разважалі паміж сабою, кажучы: гэта спадчыньнік; хадзем, заб'ём яго, і спадчына ягоная будзе наша.

¹⁵І, вывеўшы яго вонкі зь вінаградніка, забілі. Што ж зробіць зь імі гаспадар вінаградніка?

¹⁶Прыйдзе і загубіць вінаградараў тых і аддасьць вінаграднік іншым. Тыя, што чулі гэта, сказалі: хай ня будзе!

¹⁷Але Ён, зірнуўшы на іх, сказаў: што азначае гэта, напісанае: «камень, які адкінулі будаўнікі, той самы зрабіўся каменем кутнім»?

¹⁸Кожны, хто ўпадзе на той камень, разаб'ецца; а на каго ён упадзе, таго раздушыць.

¹⁹І намышлялі тым часам першасьвятары і кніжнікі, каб накласьці на Яго рукі, але пабаяліся народу, бо зразумелі, што пра іх сказаў Ён гэтую прытчу.

²⁰І сочачы за Ім, падаслалі падступных людзей, якія прыкінуўшыся пабожнымі, падлавілі б Яго на якім-небудзь слове, каб перадаць Яго начальству і ўладзе правіцеля.

²¹І яны спыталіся ў Яго: Настаўнік! мы ведаем, што Ты праўдзіва гаворыш і вучыш, і не зважаеш на аблічча, а праўдзіва шляху Божаму вучыш;

²²ці дазваляецца нам даваць падатак кесару, ці не?

²³А Ён, разгадаўшы злахітрасьць іхную, сказаў ім: што вы Мяне спакушаеце?

²⁴пакажэце Мне дынар: чыя на ім выява і надпіс? Яны адказвалі: кесаравыя.

²⁵Ён ім сказаў: дык аддайце кесару кесаравае, а Божае Богу.

²⁶І не маглі падлавіць Яго ў слове перад людзьмі і, зьдзівіўшыся з адказу Ягонага, замоўклі.

²⁷Тады падыйшлі некаторыя з садукеяў, што адмаўляюць уваскрэсеньне, і спыталіся ў Яго:

²⁸Настаўнік! Майсей напісаў нам, што калі ў каго памрэ брат, які меў жонку, і памрэ бязьдетны, дык брат ягоны павінен узяць ягоную жонку і адрадзіць семя брату свайму.

²⁹Было сем братоў: першы, узяўшы жонку, памёр бязьдзетны;

³⁰узяў тую жонку другі, і той памёр бязьдетны;

³¹узяў яе трэйці, таксама і ўсе сямёра, і памерлі, не пакінуўшы дзяцей;

³²пасьля ўсіх памерла і жонка.

³³Дык вось, ва ўваскрэсеньні, катораму зь іх яна будзе жонкаю? бо сямёра яе мелі за жонку.

³⁴Ісус сказаў ім у адказ: дзеці веку гэтага жэняцца і выходзяць замуж;

³⁵а тыя, што спадобіліся дасягнуць таго веку і ўваскрэсеньня зь мёртвых, ні жэняцца, ні замуж ня выходзяць,

³⁶і памерці ўжо ня могуць, бо яны роўныя анёлам і ёсьць сыны Божыя, будучы сынамі ўваскрэсеньня;

³⁷а што мёртвыя ўваскрэснуць, і Майсей паказаў пры купіне, калі назваў Госпада Богам Абрагама і Богам Ісака і Богам Якава.

³⁸Бог жа ня ёсьць Бог мёртвых, а жывых, бо ў Яго ўсе жывыя.

³⁹На гэта некаторыя з кніжнікаў сказалі: Настаўнік! Ты добра сказаў.

⁴⁰І ўжо не адважваліся распытваць Яго ні пра што. А Ён сказаў ім: