Psalmen 89:2-49

²Want Gij hebt gesproken: Mijn genade duurt eeuwig, Mijn trouw staat als de hemel onwankelbaar vast.

³Ik heb een verbond met mijn uitverkorene gesloten, Een eed gezworen aan David, mijn dienaar:

⁴Voor eeuwig zal Ik uw nazaat behouden, Uw troon doen staan van geslacht tot geslacht!

⁵De hemelen loven uw wondermacht, Jahweh, En uw trouw in de gemeenschap der heiligen;

⁶Want wie in de wolken kan zich meten met Jahweh, Wie van Gods zonen is aan Jahweh gelijk?

⁷Geweldig is God in de gemeenschap der heiligen, Machtig, ontzaglijk boven allen om Hem heen!

⁸God der heirscharen, Jahweh, wie komt U nabij; Uw almacht en trouw omringen U, Jahweh!

⁹Gij beheerst de onstuimige zee, En bedaart de bruisende golven;

¹⁰Gij hebt Ráhab weggetrapt als een kreng, Uw vijanden uiteen gejaagd door uw machtige arm.

¹¹Van U is de hemel, van U is de aarde; Gij hebt de wereld gegrond met wat ze bevat.

¹²Het Noorden en Zuiden, Gij hebt ze geschapen; Tabor en Hermon prijzen uw Naam!

¹³Aan U de arm met heldenkracht; Uw hand is sterk, uw rechter verheven.

¹⁴Recht en gerechtigheid dragen uw troon, Genade en trouw gaan voor uw aangezicht uit!

¹⁵Gelukkig het volk, dat nog jubelen kan, En wandelen in het licht van uw aanschijn, o Jahweh;

¹⁶Dat zich altijd verheugt in uw Naam, En in uw gerechtigheid roemt.

¹⁷Want Gij zijt onze heerlijke schutse, Door uw goedheid heft onze hoorn zich omhoog:

¹⁸Want Jahweh is ons tot schild, Israëls Heilige tot Koning!

¹⁹Eens hebt Gij in visioenen gesproken, En tot uw getrouwe gezegd: Ik heb een dapperen strijder gekroond, Hoog verheven een jongeman uit het volk.

²⁰Ik heb David, mijn dienaar, gevonden, Hem met mijn heilige olie gezalfd;

²¹Mijn hand houdt hem vast, En mijn arm zal hem stutten!

²²Geen vijand zal hem bespringen, Geen booswicht benauwen;

²³Ik leg zijn vijanden voor hem neer, En sla zijn haters tegen de grond.

²⁴Mijn trouw en genade zullen hem steeds vergezellen, Door mijn Naam zal zijn hoorn zich verheffen;

²⁵Ik leg zijn hand op de zee, Zijn rechter op de rivieren.

²⁶Hij mag tot Mij roepen: Mijn Vader zijt Gij, Mijn God en de Rots van mijn heil;

²⁷En Ik zal hem tot eerstgeborene verheffen, Hoog boven de koningen der aarde.

²⁸Eeuwig zal Ik hem mijn genade behouden, Onverbreekbaar zal mijn verbond met hem zijn:

²⁹Ik zal zijn geslacht laten duren voor eeuwig, Zijn troon als de dagen des hemels!

³⁰En mochten zijn zonen mijn wet verzaken, En niet wandelen naar mijn geboden,

³¹Mijn voorschriften schenden, Mijn bevel overtreden:

³²Dan zal Ik wel met de roede hun misdaad bestraffen, En met slagen hun schuld,

³³Maar hèm zal Ik mijn gunst niet onthouden, En mijn trouw niet verloochenen.

³⁴Mijn verbond zal Ik nimmer verbreken, Nooit veranderen wat Ik eens heb gezegd;

³⁵Bij mijn heiligheid heb Ik het eens en voor altijd gezworen, En nooit breek Ik David mijn woord!

³⁶Zijn geslacht zal eeuwig bestaan, En zijn troon als de zon voor mijn aanschijn;

³⁷Als de maan, die stand houdt voor eeuwig, En trouw in de wolken blijft staan.

³⁸En nu hebt Gij toch uw Gezalfde versmaad en verstoten, Tegen hem uw gramschap ontstoken;

³⁹Het verbond met uw dienaar verbroken, Zijn kroon vertrapt op de grond.

⁴⁰Al zijn wallen hebt Gij geslecht, Zijn vestingen in puin gelegd;

⁴¹Iedereen plundert hem, die er voorbij gaat, En zijn buren spotten met hem.

⁴²Gij hebt de rechterhand van zijn verdrukkers verhoogd, En al zijn vijanden van blijdschap doen juichen,

⁴³Doen wijken de kling van zijn zwaard, Hem geen stand doen houden in de strijd.

⁴⁴Gij hebt hem van zijn glorie beroofd, Zijn troon ter aarde geworpen;

⁴⁵De dagen verkort van zijn jeugdige kracht, En hem met schande bedekt.

⁴⁶Hoe lang nog, Jahweh, zult Gij U maar altijd verbergen, En zal uw gramschap laaien als vuur?

⁴⁷Bedenk toch, wat het leven is, Hoe vergankelijk Gij den mens hebt gemaakt.

⁴⁸Waar leeft de man, die de dood niet zal zien, Zijn leven kan redden uit de klauw van het graf?

⁴⁹Heer, waar zijn dan uw vroegere gunsten gebleven, Die Gij David bij uw trouw hadt bezworen?