Psalmen 74:1-13

¹Een leerdicht van Asaf. O God, waarom zoudt Gij ons voor altijd verstoten, Zou uw toorn blijven woeden tegen de kudde uwer weide?

²Gedenk toch uw volk, dat Gij U eens hebt verworven, De stam, die Gij hebt verlost als uw erfdeel, De Sionsberg, Die Gij U tot woonplaats verkoost!

³Ach, richt toch uw schreden naar de onherstelbare puinen; Heel het heiligdom is door den vijand vernield.

⁴Uw haters joelden in uw heilige tent, En hebben er hun banieren geplant.

⁵Ze hakten de friezen boven de ingangen stuk, Zoals een bijl in het kreupelhout woedt.

⁶Ze hebben het drijfwerk in stukken geslagen, Met bijl en houweel het vernield;

⁷Uw heiligdom in brand gestoken, De woonplaats van uw Naam tot de grond toe ontwijd.

⁸Ze zeiden: “Wij zullen alles verwoesten, Alle godshuizen verbranden door ‘t hele land!”

⁹Wij zien geen voortekens meer, en er is geen profeet, Niemand onder ons, die kan zeggen: Hoelang nog!

¹⁰Ja, hoelang nog, o God, zal de vijand U honen, De vijand maar altijd uw Naam blijven lasteren?

¹¹Waarom trekt Gij uw hand van ons terug, En houdt Gij uw rechter in uw boezem verborgen?

¹²Gij zijt toch van ouds onze Koning, o God, Die op aarde altijd de zege bevocht:

¹³Gij hebt de zee opgezweept door uw kracht, Op het water de schedels der draken verpletterd;