غزل غزلها 1:6-16

⁶بر من نگاه نکنید چونکه سیه فام هستم، زیرا که آفتاب مرا سوخته است. پسران مادرم بر من خشم نموده، مرا ناطورتاکستانها ساختند، اما تاکستان خود را دیده بانی ننمودم.

⁷‌ای حبیب جان من، مرا خبر ده که کجامی چرانی و در وقت ظهر گله را کجا می‌خوابانی؟ زیرا چرا نزد گله های رفیقانت مثل آواره گردم.

⁸‌ای جمیل تر از زنان، اگر نمی دانی، در اثرگله‌ها بیرون رو و بزغاله هایت را نزد مسکن های شبانان بچران.

⁹‌ای محبوبه من، تو را به اسبی که در ارابه فرعون باشد تشبیه داده‌ام.

¹⁰رخسارهایت به جواهرها و گردنت به گردن بندها چه بسیار جمیل است.

¹¹زنجیرهای طلا با حبه های نقره برای توخواهیم ساخت.

¹²چون پادشاه بر سفره خودمی نشیند، سنبل من بوی خود را می‌دهد.

¹³محبوب من، مرا مثل طبله مر است که در میان پستانهای من می‌خوابد.

¹⁴محبوب من، برایم مثل خوشه بان درباغهای عین جدی می‌باشد.

¹⁵اینک تو زیباهستی‌ای محبوبه من، اینک تو زیبا هستی وچشمانت مثل چشمان کبوتر است.

¹⁶اینک تو زیبا و شیرین هستی‌ای محبوب من و تخت ما هم سبز است.