ЭКЛЕЗІЯСТА 4:7-11

⁷І зірнуў я, і зноў убачыў марнасьць пад сонцам:

⁸самотнік, і ня мае нікога ён іншага: ні сына, ні брата няма ў яго; і ня мае канца ён турботам сваім, і не насыціцца вока яго багацьцем. «На каго ж я працую, і даброцяў душу сваю пазбаўляю?» І гэта - марнасьць і прапалая справа!

⁹Дваім лепей, чым аднаму, бо ёсьць ім добрая дзяка за іхнюю працу.

¹⁰Бо, як адзін упадзе, падыме другі свайго сябра! Але гора таму, хто адзін упадзе, а другога няма, хто падняў бы яго.

¹¹Гэтак сама, як двое ляжаць, дык ім цёпла; а дзе аднаму прыгрэцца?