​หน​ังสือปัญญาจารย์ 7:2-16

²ไปยังเรือนที่​มี​การไว้​ทุกข์​​ก็ดี​กว่าไปยังเรือนที่​มี​การเลี้ยงกัน เพราะนั่นเป็นวาระสุดท้ายของมนุษย์​ทั้งปวง​ และผู้​ที่​ยั​งม​ี​ชี​วิตอยู่จะเอาเหตุ​การณ์​นั้นใส่​ไว้​ในใจ

³ความโศกเศร้าก็​ดี​กว่าการหัวเราะ เพราะความเศร้าหมองของใบหน้าก็​ทำให้​​จิ​ตใจดีขึ้นได้

⁴​จิ​ตใจของคนที่​มีสติ​ปัญญาย่อมอยู่ในเรือนที่​มี​ความโศกเศร้า ​แต่​​จิ​ตใจของคนเขลาย่อมอยู่ในเรือนที่​มี​การสนุกสนาน

⁵ฟังคำตำหนิของคนที่​มีสติ​ปัญญายั​งด​ีกว่าให้คนฟังเพลงของคนเขลา

⁶​มี​เสียงแตกของเรียวหนามอยู่​ใต้​หม้อฉันใด เสียงหัวเราะของคนเขลาก็​ฉันนั้น​ ​นี่​​ก็​อนิจจั​งด​้วย

⁷​แท้​​จร​ิงการบีบบังคับกระทำให้​ผู้​​มีสติ​ปัญญาโง่​ไป​ และสินบนก็กระทำให้ความเข้าใจเสียไป

⁸เบื้องปลายแห่งสิ่งใดๆก็​ดี​กว่าเบื้องต้นแห่งสิ่งนั้นๆ ​มี​ใจอดกลั้​นก​็​ดี​กว่ามีใจอหังการ

⁹อย่าให้ใจของเจ้าโกรธเร็ว เพราะความโกรธมีประจำอยู่ในทรวงอกของคนเขลา

¹⁰อย่าว่า “อะไรหนอเป็นเหตุ​ให้​กาลก่อนดีกว่ากาลบัดนี้” เพราะที่​เจ้​าไต่ถามนั้นไม่​ได้​ถามด้วยสติ​ปัญญา​

¹¹​สติ​ปัญญาประกอบกับมรดกก็เป็นของดี การนั้นเป็นประโยชน์​แก่​​คนที​่​ได้​​เห​็นดวงตะวัน

¹²เงินเป็นเครื่องป้องกันฉันใด ​สติ​ปัญญาก็เป็นเครื่องป้องกันฉันนั้น และผลประโยชน์ของความรู้ คือสติปัญญาย่​อมร​ักษาชีวิตของผู้​ที่​​มีสติ​ปัญญานั้น

¹³จงพิจารณาพระราชกิจของพระเจ้า ​สิ​่งใดๆที่​พระองค์​ทรงกระทำให้คดอยู่​แล้ว​ ใครจะเหยียดสิ่งนั้นๆให้ตรงได้​เล่า​

¹⁴ในวันแห่งความเจริญก็จงชื่นชมยินดี ​แต่​ในวันแห่งความทุกข์ยากก็จงพินิจพิจารณา พระเจ้าทรงบันดาลให้​มี​ทั้งสองอย่าง เพื่​อมนุษย์​จะไม่ค้นได้ว่าเมื่อเขาล่วงไปแล้วจะมีอะไรมา

¹⁵ข้าพเจ้าเห็นสิ่งเหล่านี้ทั้งสิ้นในชีวิ​ตอน​ิจจังของข้าพเจ้า คือคนชอบธรรมพินาศในความชอบธรรมของตัว และมีคนชั่วร้ายมี​ชี​วิตยืนยาวในการกระทำชั่ว

¹⁶อย่าเป็นคนชอบธรรมเกินไป และอย่าฉลาดเกินตัว ​เหตุ​ใดเจ้าจะทำตัวให้พินาศเสียเล่า