ВЫСЛОЎІ 30:14-32

¹⁴Ёсьць род, у якога зубы - мячы, і сківіцы - нажы, каб пажыраць бедных на зямлі і ўбогіх сярод людзей.

¹⁵У ненаеднасьці дзьве дачкі: «давай, давай»! Вось тры ненаяды, і чатыры, якія ня скажуць: «даволі!»

¹⁶Апраметная і нутроба бясплодная, зямля, якая не насычаецца вадою, і агонь, які ня кажа: «даволі!».

¹⁷Вока, якое насьміхаецца з бацькі і пагарджае пакораю маці, выдзяўбуць крумкачы над ракою, і зжаруць птушаняты арліныя!

¹⁸Тры рэчы неспасьцігальныя мне, і чатырох я не разумею:

¹⁹шляхі арла на небе, шляхі зьмяі на скале, шляхі карабля сярод мора, і шляхі мужчыны да дзяўчыны.

²⁰Такі шлях і ў жонкі-пералюбніцы; паела і выцерла рот свой, і кажа: «я нічога благога не зрабіла».

²¹Ад трох трасецца зямля, чатырох яна ня выносіць:

²²раба, калі ён робіцца царом; неразумнага, калі ён удосыць есьць хлеб;

²³ганебную жанчыну, калі яна выходзіць замуж, і служанку, калі зойме месца гаспадыні сваёй.

²⁴Вось чатыры малыя на зямлі; але яны мудрэйшыя за мудрых:

²⁵мурашкі - народ нядужы, але летам назапашваюць ежу сваю:

²⁶горныя мышы - народ слабы, але ставяць дамы свае на скале;

²⁷у саранчы няма цара, але выступае яна згуртавана;

²⁸павук лапамі чапляецца, але бывае ў царскіх харомах.

²⁹Вось трое маюць статную хаду, і чацьвёра статна выступаюць:

³⁰леў, асілак сярод зьвяроў, не саступіць ні перад кім;

³¹конь, і казёл, і цар народу свайго.

³²Калі ты ў задавацтве тваім зрабіў глупства і падумаў ліхое, дык пакладзі руку на вусны;