ВЫСЛОЎІ 1:11-27

¹¹Калі будуць казаць: «ідзі з намі, зробім засаду на кроў, падпільнуем бязгрэшнага і бязьвіннага,

¹²жывых праглынем іх, як апраметная, і - цэлых, як тых, што ў магілу сыходзяць;

¹³набяром усякага каштоўнага дабра, напоўнім дамы нашыя здабычаю;

¹⁴далучы сваю долю да нашай, складка адна будзе на ўсіх нас»:

¹⁵Сыне мой! не хадзі адною дарогаю зь імі, утрымай нагу тваю ад сьцежкі іхняй,

¹⁶бо іхнія ногі бягуць да ліхога і сьпяшаюцца кроў праліваць.

¹⁷На вачах ва ўсіх птушак дарма раскідаецца сетка;

¹⁸а яны кроў сваю сочаць, засады ладзяць на душы свае.

¹⁹Такія дарогі ва ўсіх, хто прагне чужога дабра: яно забірае жыцьцё ў свайго ўласьніка.

²⁰Мудрасьць кліча на вуліцах, на плошчах узносіць свой голас,

²¹на шумных сходах прапаведуе, каля гарадское брамы прамаўляе слова сваё:

²²«Дакуль, немысьлі, любіцьмеце невуцтва? дакуль пакепнікі будуць кепствам цешыцца? дакуль бязглуздыя будуць ненавідзець навуку?

²³паслухайце маёй засьцярогі: вось, я вылью на вас Духа майго, абвяшчу вам словы мае.

²⁴Я клікала, а вы не паслухаліся; я падавала руку маю, і ніхто не зважаў;

²⁵і вы адкінулі ўсе мае рады, і перасьцярогаў маіх не прынялі:

²⁶за тое і я пасьмяюся з вашай пагібелі; парадуюся, калі прыйдзе ваш страх;

²⁷калі прыйдзе ваш страх, як бура, і няшчасьце, як віхура, наляціць на вас; калі спадобіць вас нядоля і ўціск.