Pieśń nad Pieśniami 2:2-13

²Jak lilia między cierniami, tak moja umiłowana między pannami.

³Jak jabłoń między leśnymi drzewami, tak mój miły między młodzieńcami. Z wielkim pragnieniem usiadłam w jego cieniu, a jego owoc jest słodki memu podniebieniu.

⁴Wprowadził mnie do komnaty biesiadnej, a jego chorągwią nade mną jest miłość.

⁵Pokrzepcie mnie bukłakami, posilcie mnie jabłkami, bo jestem chora z miłości.

⁶Jego lewa ręka pod moją głową, a jego prawa ręka mnie obejmuje.

⁷Zaklinam was, córki Jerozolimy, na sarny i łanie polne: Nie budźcie mego umiłowanego i nie przerywajcie jego snu, dopóki nie zechce.

⁸Głos mego umiłowanego! Oto idzie, skacząc po górach, a podskakując po pagórkach.

⁹Mój umiłowany podobny jest do sarny albo młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem, zagląda przez okna, patrzy przez kraty.

¹⁰Mój umiłowany odezwał się i powiedział mi: Wstań, moja umiłowana, moja piękna, i chodź!

¹¹Oto bowiem minęła zima, deszcz ustał i przeszedł.

¹²Kwiatki pokazały się na ziemi, nadszedł czas śpiewania i głos synogarlicy słychać w naszej ziemi.

¹³Drzewo figowe już wypuściło swoje niedojrzałe figi, a kwitnąca winorośl wydaje swoją woń. Wstań, moja umiłowana, moja piękna, i chodź!