ECCLESIASTES 7:5-26

⁵Cor sapientium ubi tristitia est, et cor stultorum ubi lætitia.

⁶Melius est a sapiente corripi, quam stultorum adulatione decipi;

⁷quia sicut sonitus spinarum ardentium sub olla, sic risus stulti. Sed et hoc vanitas.

⁸Calumnia conturbat sapientem, et perdet robur cordis illius.

⁹Melior est finis orationis quam principium. Melior est patiens arrogante.

¹⁰Ne sis velox ad irascendum, quia ira in sinu stulti requiescit.

¹¹Ne dicas: Quid putas causæ est quod priora tempora meliora fuere quam nunc sunt? stulta enim est hujuscemodi interrogatio.

¹²Utilior est sapientia cum divitiis, et magis prodest videntibus solem.

¹³Sicut enim protegit sapientia, sic protegit pecunia; hoc autem plus habet eruditio et sapientia, quod vitam tribuunt possessori suo.

¹⁴Considera opera Dei, quod nemo possit corrigere quem ille despexerit.

¹⁵In die bona fruere bonis, et malam diem præcave; sicut enim hanc, sic et illam fecit Deus, ut non inveniat homo contra eum justas querimonias.

¹⁶Hæc quoque vidi in diebus vanitatis meæ: justus perit in justitia sua, et impius multo vivit tempore in malitia sua.

¹⁷Noli esse justus multum, neque plus sapias quam necesse est, ne obstupescas.

¹⁸Ne impie agas multum, et noli esse stultus, ne moriaris in tempore non tuo.

¹⁹Bonum est te sustentare justum: sed et ab illo ne subtrahas manum tuam; quia qui timet Deum nihil negligit.

²⁰Sapientia confortavit sapientem super decem principes civitatis;

²¹non est enim homo justus in terra qui faciat bonum et non peccet.

²²Sed et cunctis sermonibus qui dicuntur ne accomodes cor tuum, ne forte audias servum tuum maledicentem tibi;

²³scit enim conscientia tua quia et tu crebro maledixisti aliis.

²⁴Cuncta tentavi in sapientia. Dixi: Sapiens efficiar: et ipsa longius recessit a me,

²⁵multo magis quam erat. Et alta profunditas, quis inveniet eam?

²⁶Lustravi universa animo meo, ut scirem et considerarem, et quærerem sapientiam, et rationem, et ut cognoscerem impietatem stulti, et errorem imprudentium: