Zebur 137:1-9

¹Babildiki derya-ériqlar boyida biz olturduq; Zionni esliginimizde, berheq yigha kötürduq;

²Chiltarimizni arisidiki sögetlerge ésip qoyduq.

³Chünki bizni sürgün qilghanlar bizdin naxsha telep qildi; Bizni zarlatquchilar bizdin tamasha telep qilip: — «Hey, Zion naxshiliridin birni bizge éytqina» — déyishti.

⁴Yaqa yurtta turup Perwerdigarning naxshisini qandaqmu éytayli?

⁵Ey Yérusalém, men séni untusam, Ong qolum maharitini untusun!

⁶Séni eslimisem, — Yérusalémni eng chong xursenlikimdin ewzel körmisem — Tilim tanglayimgha chapliship qalsun!

⁷I Perwerdigar, Édom baliliridin hésab alghanda, Yérusalémning béshigha chüshken künini yadinggha keltürgeysen; Chünki ular: «Uni yer bilen yeksan qilinglar, Ulighiche yer bilen yeksan qilinglar!» déyishti.

⁸I bulinish aldida turghan Babil qizi, Bizge qilghan qilmishliringni özüngge qayturghuchi bextliktur!

⁹Bowaqliringni élip tashqa atquchi kishi bextliktur!