Hooglied 2:11-17

¹¹Want zie, de winter is voorbij, De regen is voorgoed verdwenen.

¹²De bloemen prijken op het land, Men hoort de duiven al kirren;

¹³De vijg kleurt reeds zijn jonge vrucht, De wingerds bloeien en geuren. Sta op, mijn geliefde, Mijn schone, kom mede;

¹⁴Mijn duifje in de spleten der rotsen, In de holen der klippen! Laat mij zien uw gelaat, Laat mij horen uw stem; Want uw stem is zo zoet, Uw gelaat is zo lief.

¹⁵Vangt ons de jakhalzen De kleine vossen, Die de tuinen vernielen, Ofschoon onze wijngaard al bloeit.

¹⁶Want mijn beminde is mijn, en ik van hem: Hij is het, die in de leliën weidt,

¹⁷Totdat de dag is afgekoeld En de schaduwen vlieden! Blijf hier, mijn beminde, En doe zoals de gazel Of het jong van het hert Op de balsembergen!