Dzieje 10:1-16

¹A w Cezarei był pewien człowiek imieniem Korneliusz, setnik z oddziału zwanego Italskim;

²Pobożny i bojący się Boga wraz z całym swoim domem. Dawał on wielkie jałmużny ludowi i zawsze modlił się do Boga.

³Około dziewiątej godziny dnia ujrzał wyraźnie w widzeniu anioła Boga, który przyszedł do niego i powiedział: Korneliuszu!

⁴A on uważnie patrzył na niego i będąc przestraszonym, zapytał: Co, Panie? I odpowiedział mu: Twoje modlitwy i jałmużny dotarły przed oblicze Boga jako przypomnienie.

⁵Dlatego teraz poślij mężczyzn do Jafy i sprowadź Szymona, zwanego Piotrem.

⁶Zatrzymał się on u pewnego Szymona, garbarza, który ma dom nad morzem. On ci powie, co masz robić.

⁷A gdy anioł, który mówił z Korneliuszem, odszedł, ten zawołał dwóch swoich sług i pobożnego żołnierza spośród tych, którzy stale mu posługiwali;

⁸I opowiedziawszy im wszystko, posłał ich do Jafy.

⁹A nazajutrz, gdy byli w drodze i zbliżali się do miasta, około godziny szóstej Piotr wszedł na dach, aby się modlić.

¹⁰A będąc głodnym, chciał coś zjeść. Gdy zaś przygotowywano mu posiłek, wpadł w zachwycenie.

¹¹Zobaczył otwarte niebo i zstępujący na niego jakiś przedmiot, podobny do wielkiego płótna, związany ze sobą czterema końcami i spuszczany ku ziemi.

¹²Były w nim wszelkie czworonożne zwierzęta ziemskie, bestie, gady i ptaki nieba.

¹³I odezwał się do niego głos: Wstań, Piotrze, zabijaj i jedz.

¹⁴A Piotr odpowiedział: Żadną miarą, Panie, bo nigdy nie jadłem niczego pospolitego lub nieczystego.

¹⁵Wtedy znowu, po raz drugi dobiegł go głos: Tego, co Bóg oczyścił, ty nie uważaj za nieczyste.

¹⁶I stało się tak trzy razy. Wówczas ten przedmiot został z powrotem wzięty do nieba.