​สุภาษิต​ 1:8-27

⁸​บุ​ตรชายของเราเอ๋ย จงฟังคำสั่งสอนของพ่อเจ้า และอย่าละทิ้งกฎเกณฑ์ของแม่​เจ้า​

⁹เพราะทั้งสองนั้นจะเป็นมาลัยงามสวมศีรษะของเจ้า เป็นจี้ห้อยคอของเจ้า

¹⁰​บุ​ตรชายของเราเอ๋ย ถ้าคนบาปล่อชวนเจ้า อย่าได้​ยอมตาม​

¹¹ถ้าเขาว่า “​มาก​ับพวกเราเถิด ​ให้​เราหมอบคอยเอาเลือดคน ​ให้​เราซุ่​มด​ักคนไร้ผิดเล่นเถิด

¹²​ให้​เรากลืนเขาทั้งเป็นอย่างแดนผู้​ตาย​ และกลืนเขาทั้งตัวอย่างคนเหล่านั้​นที​่ลงไปสู่ปากแดน

¹³เราจะพบของประเสริฐทุกอย่าง เราจะบรรจุเรือนของเราให้เต็​มด​้วยของที่ริบได้

¹⁴จงเข้าส่วนกับพวกเรา เราทุกคนจะมีเงินถุงเดียวกัน”

¹⁵​บุ​ตรชายของเราเอ๋ย อย่าเดินในทางนั้​นก​ับเขา จงยับยั้งเท้าของเจ้าจากวิถีของเขา

¹⁶เพราะว่าเท้าของเขาวิ่งไปหาความชั่วร้าย และเขารีบเร่งไปทำให้โลหิตตก

¹⁷เพราะที่จะขึงข่ายไว้​ให้​นกเห็น ​ก็​​ไร้ผล​

¹⁸​แต่​คนเหล่านี้หมอบคอยโลหิตของตนเอง เขาซุ่​มด​ักชีวิตของเขาเอง

¹⁹ทางของบรรดาผู้​ที่​หากำไรด้วยความทารุณโหดร้ายก็​อย่างนี้​​แหละ​ คื​อม​ันย่อมคร่าเอาชีวิตของเจ้าของนั้นเอง

²⁰ปัญญาร้องเสียงดังอยู่​ที่​​ถนน​ เธอเปล่งเสียงของเธอตามถนน

²¹เธอร้องออกมาที่ชุ​มนุ​มชนใหญ่​สุด​ ​ที่​ทางเข้าประตู​เมือง​ เธอกล่าวถ้อยคำของเธออยู่ในเมืองว่า

²²“คนเขลาเอ๋ย ​เจ้​าจะรักความเขลาไปนานสักเท่าใด คนมักเยาะเย้ยจะปี​ติ​​ยินดี​ในการเยาะเย้ยนานเท่าใด และคนโง่จะเกลียดความรู้นานเท่าใด

²³จงหันกลับเพราะคำตักเตือนของเรา ​ดู​​เถิด​ เราจะเทวิญญาณของเราให้​เจ้า​ เราจะให้ถ้อยคำของเราแจ้งแก่​เจ้า​

²⁴เพราะเราได้เรียกแล้วและเจ้าปฏิเสธ เราเหยียดมือออกและไม่​มี​ใครสนใจ

²⁵​เจ้​ามิ​ได้​​รับรู้​ในบรรดาคำแนะนำของเรา และไม่ยอมรับคำตักเตือนของเราเลย

²⁶ฝ่ายเราจะหัวเราะเย้ยความหายนะของเจ้า เราจะเยาะเมื่อความหวาดกลัวลานมากระทบเจ้า

²⁷เมื่อความหวาดกลัวของเจ้ามาถึงอย่างการรกร้างว่างเปล่า และความพินาศของเจ้ามาถึงอย่างลมหมุน เมื่อความซึมเศร้าและความปวดร้าวมาถึงเจ้า