​สุภาษิต​ 1:17-24

¹⁷เพราะที่จะขึงข่ายไว้​ให้​นกเห็น ​ก็​​ไร้ผล​

¹⁸​แต่​คนเหล่านี้หมอบคอยโลหิตของตนเอง เขาซุ่​มด​ักชีวิตของเขาเอง

¹⁹ทางของบรรดาผู้​ที่​หากำไรด้วยความทารุณโหดร้ายก็​อย่างนี้​​แหละ​ คื​อม​ันย่อมคร่าเอาชีวิตของเจ้าของนั้นเอง

²⁰ปัญญาร้องเสียงดังอยู่​ที่​​ถนน​ เธอเปล่งเสียงของเธอตามถนน

²¹เธอร้องออกมาที่ชุ​มนุ​มชนใหญ่​สุด​ ​ที่​ทางเข้าประตู​เมือง​ เธอกล่าวถ้อยคำของเธออยู่ในเมืองว่า

²²“คนเขลาเอ๋ย ​เจ้​าจะรักความเขลาไปนานสักเท่าใด คนมักเยาะเย้ยจะปี​ติ​​ยินดี​ในการเยาะเย้ยนานเท่าใด และคนโง่จะเกลียดความรู้นานเท่าใด

²³จงหันกลับเพราะคำตักเตือนของเรา ​ดู​​เถิด​ เราจะเทวิญญาณของเราให้​เจ้า​ เราจะให้ถ้อยคำของเราแจ้งแก่​เจ้า​

²⁴เพราะเราได้เรียกแล้วและเจ้าปฏิเสธ เราเหยียดมือออกและไม่​มี​ใครสนใจ