ЭКЛЕЗІЯСТА 4:4-15

⁴І зноў я пабачыў, што ўсякая праца і посьпех усякі ў справах узаемную зайздрасьць паміж людзьмі спрычыняюць. І гэта - марнасьць і пагоня за ветрам!

⁵Неразумны сядзіць, склаўшы рукі свае, і жарэ сваё цела.

⁶Лепей жменя спакою за поўныя прыгаршчы клопату і пагоню за ветрам.

⁷І зірнуў я, і зноў убачыў марнасьць пад сонцам:

⁸самотнік, і ня мае нікога ён іншага: ні сына, ні брата няма ў яго; і ня мае канца ён турботам сваім, і не насыціцца вока яго багацьцем. «На каго ж я працую, і даброцяў душу сваю пазбаўляю?» І гэта - марнасьць і прапалая справа!

⁹Дваім лепей, чым аднаму, бо ёсьць ім добрая дзяка за іхнюю працу.

¹⁰Бо, як адзін упадзе, падыме другі свайго сябра! Але гора таму, хто адзін упадзе, а другога няма, хто падняў бы яго.

¹¹Гэтак сама, як двое ляжаць, дык ім цёпла; а дзе аднаму прыгрэцца?

¹²І калі б хто напаў на другога, дык выстаяць двое супраць таго. І нітка, ссуканая з трох, ня скора парвецца.

¹³Лепей бедны, ды разумны хлапчына, чым стары, ды неразумны цар, які рады ня слухае.

¹⁴Бо той зь вязьніцы выйдзе на царства, хто нарадзіўся ў царстве сваім бедным.

¹⁵Бачыў я ўсіх жывых, што ходзяць пад сонцам, з гэтым другім юнком, які зойме месца таго.