Psalmów 78:28-68

²⁸Spadło ono pośrodku ich obozu, wokół ich namiotów.

²⁹Jedli i w pełni się nasycili; dał im, czego pragnęli.

³⁰A gdy jeszcze nie zaspokoili swego pragnienia, gdy jeszcze pokarm był w ich ustach;

³¹Spadł na nich gniew Boży i zabił ich tłustych, a znakomitszych z Izraela powalił.

³²Mimo to nadal grzeszyli i nie wierzyli jego cudom;

³³Dlatego sprawił, że ich dni przemijały w marności, a ich lata – w trwodze.

³⁴Gdy ich zabijał, szukali go; nawracali się i o świcie szukali Boga;

³⁵Przypominali sobie, że Bóg jest ich skałą, że Bóg Najwyższy – ich Odkupicielem;

³⁶Pochlebiali mu jednak swoimi ustami i okłamywali go swym językiem;

³⁷A ich serce nie było przed nim szczere i nie byli wierni jego przymierzu.

³⁸On jednak, będąc miłosiernym, przebaczał ich nieprawości i nie wytracał ich; często odwracał swój gniew i nie pobudzał całej swej zapalczywości;

³⁹Bo pamiętał, że są ciałem; wiatrem, który ulatuje i nie wraca.

⁴⁰Jak często pobudzali go do gniewu na pustyni i zasmucali go na pustkowiu!

⁴¹Odwracali się i wystawiali Boga na próbę, i stawiali granice Świętemu Izraela.

⁴²Nie pamiętali jego ręki ani dnia, w którym ich wybawił z utrapienia;

⁴³Gdy czynił swe znaki w Egipcie i swe cuda na polu Soanu;

⁴⁴Gdy zamienił w krew ich rzeki i ich strumienie, tak że nie mogli z nich pić.

⁴⁵Zesłał na nich rozmaite muchy, aby ich kąsały, i żaby, aby ich niszczyły;

⁴⁶I dał robactwu ich plony, a ich pracę szarańczy.

⁴⁷Zniszczył gradem ich winorośle, a sykomory szronem.

⁴⁸Ich bydło wydał na pastwę gradu, a ich stada na pastwę błyskawic.

⁴⁹Wylał na nich żar swojego gniewu, zapalczywość, oburzenie i udrękę, zesławszy na nich złych aniołów.

⁵⁰Otworzył drogę dla swego gniewu, nie zachował ich duszy od śmierci, a ich życie wydał zarazie;

⁵¹Wytracił wszystko pierworodne w Egipcie, pierwociny ich mocy w namiotach Chama;

⁵²Ale swój lud wyprowadził jak owce i wiódł ich po pustyni jak stado.

⁵³Prowadził ich bezpiecznie, tak że się nie lękali, a ich wrogów przykryło morze;

⁵⁴I przyprowadził ich do swej świętej granicy; do góry, którą nabyła jego prawica.

⁵⁵Wypędził przed nimi narody, sznurem wyznaczył im dziedzictwo, żeby pokolenia Izraela mieszkały w swoich namiotach.

⁵⁶Oni jednak wystawiali na próbę i pobudzali do gniewu Boga Najwyższego, i nie strzegli jego świadectw.

⁵⁷Lecz odwrócili się i postępowali przewrotnie jak ich ojcowie, schodzili z drogi jak łuk zawodny.

⁵⁸Pobudzali go bowiem do gniewu przez swe wyżyny i rzeźbionymi posągami wzbudzali jego zazdrość.

⁵⁹Gdy Bóg to usłyszał, rozgniewał się i wielce wzgardził Izraelem.

⁶⁰I opuścił przybytek w Szilo; namiot, który rozbił wśród ludzi;

⁶¹I oddał w niewolę swoją moc i swoją chwałę w ręce wroga.

⁶²Wydał swój lud pod miecz i rozgniewał się na swoje dziedzictwo.

⁶³Ich młodzieńców pochłonął ogień, a ich dziewic nie wydano za mąż.

⁶⁴Ich kapłani padli od miecza, a ich wdowy nie lamentowały.

⁶⁵Lecz potem Pan ocknął się jak ze snu, jak mocarz wykrzykujący od wina.

⁶⁶I uderzył na tyły swoich wrogów, okrył ich wieczną hańbą.

⁶⁷Ale choć wzgardził namiotem Józefa i pokolenia Efraima nie wybrał;

⁶⁸Jednak wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którą umiłował.