Psalmów 78:1-72

¹Pieśń pouczająca. Asafa. Słuchaj, mój ludu, mego prawa, nakłońcie uszu ku słowom moich ust.

²Otworzę moje usta do przypowieści, opowiem starodawne tajemnice;

³Cośmy słyszeli i poznali i co nam opowiadali nasi ojcowie.

⁴Nie zataimy tego przed ich synami, opowiemy przyszłemu pokoleniu o chwale PANA, o jego mocy i cudach, które czynił.

⁵Ustanowił bowiem świadectwo w Jakubie, nadał prawo w Izraelu i nakazał naszym ojcom, aby je oznajmiali swoim synom;

⁶Aby poznało przyszłe pokolenie, synowie, którzy się urodzą; aby powstawszy, przekazywali je swoim synom;

⁷Żeby pokładali w Bogu nadzieję i nie zapominali o dziełach Boga, lecz strzegli jego przykazań;

⁸Żeby nie byli, jak ich ojcowie, pokoleniem opornym i nieposłusznym; pokoleniem, które nie przygotowało swego serca i którego duch nie był wierny Bogu.

⁹Synowie Efraima, uzbrojeni i wyposażeni w łuki, w dniu bitwy wycofali się.

¹⁰Bo nie strzegli przymierza Boga i nie chcieli postępować według jego prawa.

¹¹Zapomnieli o jego dziełach i cudach, które im ukazał.

¹²Przed ich ojcami czynił cuda w ziemi Egiptu, na polu Soanu.

¹³Rozdzielił morze i przeprowadził ich, i sprawił, że wody stanęły jak wał.

¹⁴Prowadził ich w obłoku za dnia, a całą noc w blasku ognia.

¹⁵Rozszczepił skały na pustyni i napoił ich jakby z wielkich głębin.

¹⁶Wydobył strumienie ze skały i sprawił, że wody płynęły jak rzeki.

¹⁷Lecz oni jeszcze więcej grzeszyli przeciwko niemu i pobudzili do gniewu Najwyższego na pustyni;

¹⁸I wystawiali Boga na próbę w swych sercach, żądając pokarmu według swego pragnienia.

¹⁹I mówili przeciwko Bogu tymi słowy: Czy Bóg może zastawić stół na tej pustyni?

²⁰Oto uderzył w skałę i wypłynęły wody, i wezbrały strumienie; czy będzie mógł też dać chleb? Czy przygotuje mięso swemu ludowi?

²¹Gdy PAN to usłyszał, rozgniewał się i ogień zapłonął przeciw Jakubowi, i gniew wybuchnął przeciw Izraelowi;

²²Bo nie uwierzyli Bogu i nie zaufali jego zbawieniu;

²³Choć rozkazał chmurom w górze i bramy nieba otworzył.

²⁴I zesłał im jak deszcz mannę do jedzenia, i zboże z nieba im dał.

²⁵Człowiek jadł chleb anielski; zesłał im pokarm do syta.

²⁶Wzbudził na niebie wiatr ze wschodu i sprowadził swą mocą wiatr południowy.

²⁷Zesłał im mięso jak pył i ptactwo skrzydlate jak piasek morski.

²⁸Spadło ono pośrodku ich obozu, wokół ich namiotów.

²⁹Jedli i w pełni się nasycili; dał im, czego pragnęli.

³⁰A gdy jeszcze nie zaspokoili swego pragnienia, gdy jeszcze pokarm był w ich ustach;

³¹Spadł na nich gniew Boży i zabił ich tłustych, a znakomitszych z Izraela powalił.

³²Mimo to nadal grzeszyli i nie wierzyli jego cudom;

³³Dlatego sprawił, że ich dni przemijały w marności, a ich lata – w trwodze.

³⁴Gdy ich zabijał, szukali go; nawracali się i o świcie szukali Boga;

³⁵Przypominali sobie, że Bóg jest ich skałą, że Bóg Najwyższy – ich Odkupicielem;

³⁶Pochlebiali mu jednak swoimi ustami i okłamywali go swym językiem;

³⁷A ich serce nie było przed nim szczere i nie byli wierni jego przymierzu.

³⁸On jednak, będąc miłosiernym, przebaczał ich nieprawości i nie wytracał ich; często odwracał swój gniew i nie pobudzał całej swej zapalczywości;

³⁹Bo pamiętał, że są ciałem; wiatrem, który ulatuje i nie wraca.

⁴⁰Jak często pobudzali go do gniewu na pustyni i zasmucali go na pustkowiu!

⁴¹Odwracali się i wystawiali Boga na próbę, i stawiali granice Świętemu Izraela.

⁴²Nie pamiętali jego ręki ani dnia, w którym ich wybawił z utrapienia;

⁴³Gdy czynił swe znaki w Egipcie i swe cuda na polu Soanu;

⁴⁴Gdy zamienił w krew ich rzeki i ich strumienie, tak że nie mogli z nich pić.

⁴⁵Zesłał na nich rozmaite muchy, aby ich kąsały, i żaby, aby ich niszczyły;

⁴⁶I dał robactwu ich plony, a ich pracę szarańczy.

⁴⁷Zniszczył gradem ich winorośle, a sykomory szronem.

⁴⁸Ich bydło wydał na pastwę gradu, a ich stada na pastwę błyskawic.

⁴⁹Wylał na nich żar swojego gniewu, zapalczywość, oburzenie i udrękę, zesławszy na nich złych aniołów.

⁵⁰Otworzył drogę dla swego gniewu, nie zachował ich duszy od śmierci, a ich życie wydał zarazie;

⁵¹Wytracił wszystko pierworodne w Egipcie, pierwociny ich mocy w namiotach Chama;

⁵²Ale swój lud wyprowadził jak owce i wiódł ich po pustyni jak stado.

⁵³Prowadził ich bezpiecznie, tak że się nie lękali, a ich wrogów przykryło morze;

⁵⁴I przyprowadził ich do swej świętej granicy; do góry, którą nabyła jego prawica.

⁵⁵Wypędził przed nimi narody, sznurem wyznaczył im dziedzictwo, żeby pokolenia Izraela mieszkały w swoich namiotach.

⁵⁶Oni jednak wystawiali na próbę i pobudzali do gniewu Boga Najwyższego, i nie strzegli jego świadectw.

⁵⁷Lecz odwrócili się i postępowali przewrotnie jak ich ojcowie, schodzili z drogi jak łuk zawodny.

⁵⁸Pobudzali go bowiem do gniewu przez swe wyżyny i rzeźbionymi posągami wzbudzali jego zazdrość.

⁵⁹Gdy Bóg to usłyszał, rozgniewał się i wielce wzgardził Izraelem.

⁶⁰I opuścił przybytek w Szilo; namiot, który rozbił wśród ludzi;

⁶¹I oddał w niewolę swoją moc i swoją chwałę w ręce wroga.

⁶²Wydał swój lud pod miecz i rozgniewał się na swoje dziedzictwo.

⁶³Ich młodzieńców pochłonął ogień, a ich dziewic nie wydano za mąż.

⁶⁴Ich kapłani padli od miecza, a ich wdowy nie lamentowały.

⁶⁵Lecz potem Pan ocknął się jak ze snu, jak mocarz wykrzykujący od wina.

⁶⁶I uderzył na tyły swoich wrogów, okrył ich wieczną hańbą.

⁶⁷Ale choć wzgardził namiotem Józefa i pokolenia Efraima nie wybrał;

⁶⁸Jednak wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którą umiłował.

⁶⁹I zbudował swoją świątynię jak wysoki pałac; jak ziemię, którą ugruntował na wieki.

⁷⁰Wybrał też Dawida, swego sługę; wziął go z owczych zagród;

⁷¹Przywołał go, gdy chodził za karmiącymi owcami, aby pasł Jakuba, jego lud, i Izraela, jego dziedzictwo.

⁷²A on ich pasł w prawości swego serca i prowadził ich roztropną ręką.