Psalmów 22:1-17

¹Przewodnikowi chóru, na Ajjelet haszahar. Psalm Dawida. Boże mój, Boże mój, czemu mnie opuściłeś? Czemu jesteś tak daleki od wybawienia mnie, od słów mego jęku?

²Boże mój, wołam we dnie, a nie odzywasz się do mnie; w nocy, a nie mogę się uspokoić.

³Ale ty jesteś Święty, mieszkający wśród chwały Izraela.

⁴Tobie ufali nasi ojcowie, ufali i wyzwoliłeś ich.

⁵Do ciebie wołali i zostali wybawieni, tobie ufali i się nie zawiedli.

⁶Ja zaś jestem robakiem, a nie człowiekiem, pośmiewiskiem ludzi i wzgardą ludu.

⁷Wszyscy, którzy mnie widzą, szydzą ze mnie, wykrzywiają usta, potrząsają głową, mówiąc:

⁸Zaufał PANU, niech go wyzwoli; niech go ocali, skoro go kocha.

⁹Ale to ty mnie wydobyłeś z łona, napełniłeś mnie ufnością jeszcze u piersi mojej matki.

¹⁰Na ciebie byłem zdany od narodzenia, od łona matki ty jesteś moim Bogiem.

¹¹Nie oddalaj się ode mnie, bo utrapienie bliskie, a nie ma nikogo, kto by mnie wspomógł.

¹²Otoczyło mnie mnóstwo cielców, osaczyły mnie byki Baszanu.

¹³Rozwarły na mnie swe paszcze jak lew drapieżny i ryczący.

¹⁴Rozpłynąłem się jak woda i rozłączyły się wszystkie moje kości; moje serce stało się jak wosk, roztopiło się w moim wnętrzu.

¹⁵Moja siła wyschła jak skorupa, a mój język przylgnął do podniebienia; położyłeś mnie w prochu śmierci.

¹⁶Psy bowiem mnie osaczyły, obległa mnie zgraja złoczyńców; przebili moje ręce i nogi.

¹⁷Mogę policzyć wszystkie moje kości; a oni patrzą na mnie, przypatrują się.