Pieśń nad Pieśniami 1:7-12

⁷Powiedz mi ty, którego miłuje moja dusza, gdzie wypasasz, gdzie dajesz swojej trzodzie odpocząć w południe. Czemu bowiem mam być jak błądząca przy trzodach twoich towarzyszy?

⁸Jeśli nie wiesz, najpiękniejsza wśród kobiet, to idź śladem trzody i paś swoje koźlątka przy szałasach pasterzy.

⁹Przyrównam cię, moja umiłowana, do zaprzęgu rydwanów faraona.

¹⁰Twoje lica są piękne, ozdobione klejnotami, a twoja szyja – łańcuchami.

¹¹Uczynimy ci złote klejnoty nakrapiane srebrem.

¹²Dopóki król jest przy swoim stole, mój nard rozsiewa swoją woń.