LIBER NUMERI 11:2-16

²Cumque clamasset populus ad Moysen, oravit Moyses ad Dominum, et absorptus est ignis.

³Vocavitque nomen loci illius, Incensio: eo quod incensus fuisset contra eos ignis Domini.

⁴Vulgus quippe promiscuum, quod ascenderat cum eis, flagravit desiderio, sedens et flens, junctis sibi pariter filiis Israël, et ait: Quis dabit nobis ad vescendum carnes?

⁵recordamur piscium quos comedebamus in Ægypto gratis: in mentem nobis veniunt cucumeres, et pepones, porrique, et cæpe, et allia.

⁶Anima nostra arida est: nihil aliud respiciunt oculi nostri nisi man.

⁷Erat autem man quasi semen coriandri, coloris bdellii.

⁸Circuibatque populus, et colligens illud, frangebat mola, sive terebat in mortario, coquens in olla, et faciens ex eo tortulas saporis quasi panis oleati.

⁹Cumque descenderet nocte super castra ros, descendebat pariter et man.

¹⁰Audivit ergo Moyses flentem populum per familias, singulos per ostia tentorii sui. Iratusque est furor Domini valde: sed et Moysi intoleranda res visa est,

¹¹et ait ad Dominum: Cur afflixisti servum tuum? quare non invenio gratiam coram te? et cur imposuisti pondus universi populi hujus super me?

¹²Numquid ego concepi omnem hanc multitudinem, vel genui eam, ut dicas mihi: Porta eos in sinu tuo sicut portare solet nutrix infantulum, et defer in terram, pro qua jurasti patribus eorum?

¹³Unde mihi carnes ut dem tantæ multitudini? flent contra me, dicentes: Da nobis carnes ut comedamus.

¹⁴Non possum solus sustinere omnem hunc populum, quia gravis est mihi.

¹⁵Sin aliter tibi videtur, obsecro ut interficias me, et inveniam gratiam in oculis tuis, ne tantis afficiar malis.

¹⁶Et dixit Dominus ad Moysen: Congrega mihi septuaginta viros de senibus Israël, quos tu nosti quod senes populi sint ac magistri: et duces eos ad ostium tabernaculi fœderis, faciesque ibi stare tecum,