1І ў адказ Ісус зноў прамовіў да іх у прытчах, кажучы:
2падобнае Царства Нябеснае на чалавека-цара, які справіў вясельле сыну свайму
3і паслаў рабоў сваіх клікаць запрошаных на вясельле; і не хацелі прыйсьці.
4Зноў паслаў іншых рабоў, сказаўшы: скажэце запрошаным: «вось я прыгатаваў абед мой, цяляты мае і што ўкормлена, заколата, і ўсё гатова; прыходзьце на вясельле».
5Але яны, ня даўшы ўвагі, пайшлі, хто на поле сваё, а хто да гандлю свайго.
6Астатнія ж, схапіўшы рабоў ягоных, зьняважылі і забілі іх.
7І пачуўшы, цар той угневаўся, і, паслаўшы войскі свае, вынішчыў забойцаў тых і горад іхні спаліў.
8Тады кажа ён рабам сваім: вясельле гатова, а запрошаныя ня былі вартыя.
9Дык вось, ідзеце на ростані і ўсіх, каго спаткаеце, клічце на вясельле.
10І рабы тыя, выйшаўшы на дарогі, сабралі ўсіх, каго толькі знайшлі, і благіх і добрых; і напоўнілася вясельле бяседнікамі.
11Цар, увайшоўшы паглядзець на бяседнікаў, убачыў там чалавека, апранутага не ў вясельныя строі,
12і кажа яму: дружа! як ты ўвайшоў сюды не ў вясельных строях? А той маўчаў.
13Тады сказаў цар слугам: зьвязаўшы яму рукі і ногі, вазьмеце яго і выкіньце ў цемру вонкавую: там будзе плач і скрыгат зубоў;
14бо шмат пакліканых, ды мала выбраных.
15Тады фарысэі пайшлі і дамаўляліся, як падлавіць Яго на слове.
16І пасылаюць да Яго вучняў сваіх зь ірадыянамі, кажучы: Настаўнік! мы ведаем, што Ты справядлівы, і шляху Божаму праўдзіва вучыш, і не стараешся дагадзіць каму-небудзь, бо не глядзіш на абліччы;
17дык вось скажы нам: як Табе здаецца? ці дазваляецца даваць падатак кесару, ці не?
18Але Ісус, убачыўшы зламыснасьць іхнюю, сказаў: што спакушаеце Мяне, крывадушнікі?
19пакажэце Мне манету, якою плаціцца падатак. Яны прынесьлі Яму дынар.
20І кажа ім: чыя гэта выява і надпіс?
21І кажуць Яму: кесаравы. Тады кажа ім: дык аддавайце кесарава кесару, а Божае Богу.
22Пачуўшы гэта, яны зьдзівіліся і пакінуўшы Яго, пайшлі.
23У той дзень падступіліся да Яго садукеі, якія кажуць, што няма ўваскрэсеньня, і спыталіся ў Яго:
24Настаўнік! Майсей сказаў: «калі хто памрэ, ня маючы дзяцей, хай возьме брат ягоны жонку ягоную і адродзіць семя брату свайму».
25Было ў нас сем братоў: першы, ажаніўшыся, памёр і, ня маючы дзяцей, пакінуў жонку сваю брату свайму;
26гэтак сама і другі, і трэйці, нават да сёмага;
27а пасьля ўсіх памерла і жонка.
28Дык вось, ва ўваскрэсеньні, катораму зь сямёх будзе яна за жонку? бо ўсе мелі яе?
29Ісус сказаў ім у адказ: памыляецеся, ня ведаючы Пісаньняў, ні сілы Божай;
30бо ва ўваскрэсеньні ні жэняцца, ні выходзяць замуж, а жывуць, як анёлы Божыя на нябёсах.
31А пра ўваскрэсеньне мёртвых ці ня чыталі вы сказанага вам Богам:
32«Я Бог Абрагама, і Бог Ісаака, і Бог Якава»? Бог ня ёсьць Бог мёртвых, а жывых».
33І пачуўшы, люд зьдзіўляўся з вучэньня Ягонага.
34А фарысэі, пачуўшы, што Ён прывёў садукеяў у маўчаньне, сабраліся разам.
35І спытаўся адзін зь іх, законьнік, спакушаючы Яго і кажучы:
36Настаўнік! якая запаведзь найбольшая ў законе?
37Ісус жа сказаў яму: «палюбі Госпада Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім разуменьнем тваім»;
38гэта найбольшая і першая запаведзь;
39а другая падобная да яе: «палюбі блізкага твайго, як самога сябе»;
40на гэтых дзьвюх запаведзях грунтуецца ўвесь закон і прарокі.
41Калі ж сабраліся фарысэі, спытаўся ў іх Ісус:
42што вы думаеце пра Хрыста? чый Ён сын? Кажуць Яму: Давідаў.
43Кажа ім: як жа Давід, з натхненьня, Госпадам Яго называе, калі кажа:
44«Сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзі праваруч ад Мяне, пакуль пакладу ворагаў Тваіх у падножжа ног Тваіх»?
45Дык вось, калі Давід называе Яго Госпадам, як жа Ён сын яму?
46І ніхто ня мог адказаць Яму ні слова; і не адважваўся ўжо ніхто з таго дня дапытвацца ў Яго.
