4 Al die booswichten pochen en snoeven, En een hoge toon slaan ze aan!
5 Jahweh, ze vertrappen uw volk, En verdrukken uw erfdeel;
6 Ze doden weduwen en wezen, Vermoorden die bij ons kwamen wonen.
7 En dan zeggen ze nog: Jahweh ziet het niet eens, De God van Jakob merkt het niet!
8 Domme kudde, word toch verstandig; Gij dwazen, wanneer wordt gij wijs?
9 Zou Hij het niet horen, die het oor heeft geplant, Niet zien, die het oog heeft geschapen;
10 Zou Hij, die de volkeren tuchtigt, niet straffen, Onwetend zijn, die den mens onderricht?
11 Neen, Jahweh kent de gedachten der mensen, Hij weet, dat het hersenschimmen zijn.
12 Jahweh, gelukkig de man, dien Gij onderricht, En dien Gij leert uit uw wet:
13 Hoe hij gelaten moet zijn in dagen van rampspoed, Totdat voor den boze het graf is gedolven;
14 Hoe Jahweh zijn volk niet verstoot, En nooit zijn erfdeel verlaat;
15 Hoe de brave zijn recht weer verkrijgt, Alle oprechten van hart weer geluk!
16 Wie anders neemt het voor mij tegen de boosdoeners op, Wie staat mij tegen de booswichten bij?
17 Wanneer Jahweh mij niet te hulp was gekomen, Dan lag ik misschien al lang in het graf.
18 Maar als ik denk: nú wankelt mijn voet, Dan steunt mij uw goedheid, o Jahweh;
19 En wanneer zware zorgen mij innerlijk drukken, Dan verkwikt uw vertroosting mijn ziel.
20 Zoudt Gij iets gemeen hebben met de zetel van onrecht, Die onheil sticht op gezag van de wet;
21 Met hen, die het leven der braven belagen, En onschuldig bloed durven straffen?
