17 Totdat ik in Gods raadsbesluiten drong, En op hun einde ging letten:
18 Ja, Gij hebt ze op een glibberige bodem gezet, Ze gestort in hun eigen verderf!
19 Hoe zijn ze in een oogwenk vernietigd, Verdwenen, in verschrikkelijke rampen vergaan:
20 Heer, als een droom, die bij het ontwaken vervliegt, Wiens beeld we bij het opstaan verachten!
21 Als dus mijn hart nog verbitterd zou zijn, En mijn nieren bleven geprikkeld,
22 Dan was ik een dwaas en een zot, Een stuk vee in uw oog.
23 Want ik blijf altijd bij U, Gij houdt mij bij de rechterhand;
24 Gij leidt mij naar uw raadsbesluit, En herstelt mij in ere!
25 Wat heb ik toch in de hemel; Ook op aarde verlang ik niets buiten U!
