ПЕСЬНЯ 1:4-16

⁴Ерусалімскія дочкі! Чорная я, прыгажуня сабою, нібы намёты Кідара ці полагі Саламонавыя.

⁵Не зважайце на смугласьць маю; гэта сонца мяне апаліла: сыны маёй маці ўгневаліся на мяне, - вінаграднікі вартаваць мне казалі, - свайго вінаградніка я не ўпільнавала.

⁶Ты скажы, каханьне маёй душы, дзе ты пасьвіш? дзе апоўдні ты адпачываеш? навошта бадзяцца мне каля статкаў сяброў тваіх?

⁷Калі гэтага ты ня знаеш, найпрыгажэйшая краска-дзяўчына, дык ідзі па авечых сьлядах і пасьві свае казьляняткі каля буданоў пастушыных.

⁸З кабыліцаю з фараонавай калясьніцы параўнаў я цябе, каханая.

⁹Прыгожыя шчокі твае пад падвескамі, шыю тваю аздабляюць каралькі;

¹⁰зробім табе залатыя падвескі са срэбнымі іскрамі.

¹¹Пакуль цар за сталом весяліўся, мой народ разьліваў пахошчы.

¹²Мне мой мілы - як ладанка зь мірай; начуе ў мяне на грудзях,

¹³мне мой мілы - як скрыпеню гронка ў мяне ў вінаградніках Эн-гэдзі.

¹⁴Якая прыгожая ты, каханая! якая прыгожая ты! Твае вочы - дзьве галубіцы!

¹⁵Які ты прыгожы, мой любы, які ты ласкавы, і ложак наш - зелень;

¹⁶стрэхі дамоў нашых - кедры, столі іх - кіпарысы.