26 Сыне мой! аддай сэрца тваё мне, а вочы твае хай сочаць за шляхамі маімі:
27 бо распусьніца - глыбокая прорва, а чужая жонка - вузкі калодзеж;
28 яна, як разбойнік, сядзіць у засадзе і памнажае сярод людзей здраднікаў.
29 У каго гора? у каго нядоля? у каго бяспрычынныя раны? у каго чырвоныя вочы?
30 У тых, што доўга сядзяць за віном, што прыходзяць скаштаваць віна неразьведзенага.
31 Не глядзі на віно, як яно чырванее, як яно прамяніцца ў келіху, як яно роўненька ліецца;
32 пазьней яно ўкусіць, як змей, і ўджаліць, як асьпід;
33 вочы твае будуць глядзець на чужых жонак, і сэрца тваё загаворыць распуснае;
34 і ты будзеш, як заснулы сярод мора і як на версе мачты.
35 І скажаш: «білі мяне, мне не балела, штурхалі мяне, і я не адчуваў. Калі прачнуся, зноў буду рабіць тое самае.»
