2 Toch waren haast mijn voeten gestruikeld, Mijn schreden bijna uitgegleden!
3 Want ik was jaloers op de bozen, Omdat ik de voorspoed der zondaars zag;
4 Voor hen toch bestaat er geen lijden, Gezond en vol kracht is hun lijf.
5 Ze hebben geen zorgen als andere mensen, Worden niet als anderen geplaagd;
6 Daarom hangen ze hoogmoed om als een keten, Bedekt hen geweld als een mantel.
7 De misdaad puilt uit hun vet, Hun hart loopt over van slechte gedachten;
8 Ze honen en lasteren, En dreigen op hoge toon met geweld.
9 Ze zetten een mond op tegen de hemel, En hun tong gaat zich tegen de aarde te buiten.
10 Daarom lopen de dwazen achter hen aan, En slurpen begerig hun woorden op.
11 Ze zeggen: “Hoe zou God er iets van weten, De Allerhoogste er kennis van hebben?”
12 Zie, zo gaat het de zondaars: Ze zijn altijd gelukkig, en hopen zich rijkdommen op!
