1 Numquid non sapientia clamitat, et prudentia dat vocem suam?
2 In summis excelsisque verticibus supra viam, in mediis semitis stans,
3 juxta portas civitatis, in ipsis foribus loquitur, dicens:
4 O viri, ad vos clamito, et vox mea ad filios hominum.
5 Intelligite, parvuli, astutiam, et insipientes, animadvertite.
6 Audite, quoniam de rebus magnis locutura sum, et aperientur labia mea ut recta prædicent.
7 Veritatem meditabitur guttur meum, et labia mea detestabuntur impium.
8 Justi sunt omnes sermones mei: non est in eis pravum quid, neque perversum;
9 recti sunt intelligentibus, et æqui invenientibus scientiam.
10 Accipite disciplinam meam, et non pecuniam; doctrinam magis quam aurum eligite:
11 melior est enim sapientia cunctis pretiosissimis, et omne desiderabile ei non potest comparari.
12 Ego sapientia, habito in consilio, et eruditis intersum cogitationibus.
13 Timor Domini odit malum: arrogantiam, et superbiam, et viam pravam, et os bilingue, detestor.
14 Meum est consilium et æquitas; mea est prudentia, mea est fortitudo.
