1 Melior est pauper qui ambulat in simplicitate sua quam dives torquens labia sua, et insipiens.
2 Ubi non est scientia animæ, non est bonum, et qui festinus est pedibus offendet.
3 Stultitia hominis supplantat gressus ejus, et contra Deum fervet animo suo.
4 Divitiæ addunt amicos plurimos; a paupere autem et hi quos habuit separantur.
5 Testis falsus non erit impunitus, et qui mendacia loquitur non effugiet.
6 Multi colunt personam potentis, et amici sunt dona tribuentis.
7 Fratres hominis pauperis oderunt eum; insuper et amici procul recesserunt ab eo. Qui tantum verba sectatur nihil habebit;
8 qui autem possessor est mentis diligit animam suam, et custos prudentiæ inveniet bona.
9 Falsus testis non erit impunitus, et qui loquitur mendacia peribit.
10 Non decent stultum deliciæ, nec servum dominari principibus.
11 Doctrina viri per patientiam noscitur, et gloria ejus est iniqua prætergredi.
12 Sicut fremitus leonis, ita et regis ira, et sicut ros super herbam, ita et hilaritas ejus.
13 Dolor patris filius stultus, et tecta jugiter perstillantia litigiosa mulier.
14 Domus et divitiæ dantur a parentibus; a Domino autem proprie uxor prudens.
15 Pigredo immittit soporem, et anima dissoluta esuriet.
16 Qui custodit mandatum custodit animam suam; qui autem negligit viam suam mortificabitur.
17 Fœneratur Domino qui miseretur pauperis, et vicissitudinem suam reddet ei.
18 Erudi filium tuum; ne desperes: ad interfectionem autem ejus ne ponas animam tuam.
19 Qui impatiens est sustinebit damnum, et cum rapuerit, aliud apponet.
20 Audi consilium, et suscipe disciplinam, ut sis sapiens in novissimis tuis.
