19 “Tanrı çölde sofra kurabilir mi?” diyerek, Tanrı'ya karşı konuştular.
20 “Bak, kayaya vurunca sular fışkırdı, Dereler taştı. Peki, ekmek de verebilir mi, Et sağlayabilir mi halkına?”
21 RAB bunu duyunca çok öfkelendi, Yakup'a ateş püskürdü, Öfkesi tırmandı İsrail'e karşı;
22 Çünkü Tanrı'ya inanmıyorlardı, O'nun kurtarıcılığına güvenmiyorlardı.
23 Yine de RAB buyruk verdi bulutlara, Kapaklarını açtı göklerin;
24 Man yağdırdı onları beslemek için, Göksel tahıl verdi onlara.
25 Meleklerin ekmeğini yedi her biri, Doyasıya yiyecek gönderdi onlara.
26 Doğu rüzgarını estirdi göklerde, Gücüyle güney rüzgarına yol gösterdi.
27 Toz gibi et yağdırdı başlarına, Deniz kumu kadar kuş;
28 Ordugahlarının ortasına, Konakladıkları yerin çevresine düşürdü.
29 Yediler, tıka basa doydular, İsteklerini yerine getirdi Tanrı.
30 Ancak onlar isteklerine doymadan, Daha ağızları doluyken,
31 Tanrı'nın öfkesi parladı üzerlerine. En güçlülerini öldürdü, Yere serdi İsrail yiğitlerini.
32 Yine de günah işlemeye devam ettiler, O'nun harikalarına inanmadılar.
33 Bu yüzden Tanrı onların günlerini boşluk, Yıllarını dehşet içinde bitirdi.
34 Tanrı onları öldürdükçe O'na yönelmeye, İstekle O'nu yeniden aramaya başlıyorlardı.
35 Tanrı'nın kayaları olduğunu, Yüce Tanrı'nın kurtarıcıları olduğunu anımsıyorlardı.
36 Oysa ağızlarıyla O'na yaltaklanıyor, Dilleriyle yalan söylüyorlardı.
37 O'na yürekten bağlı değillerdi, Antlaşmasına sadık kalmadılar.
38 Yine de Tanrı sevecendi, Suçlarını bağışlıyor, onları yok etmiyordu; Çok kez öfkesini tuttu, Bütün gazabını göstermedi.
39 Onların yalnızca insan olduğunu anımsadı, Geçip giden, dönmeyen bir rüzgar gibi.
