7 ای خدای لشکرها ما را بازآور وروی خود را روشن کن تا نجات یابیم!
8 موی را ازمصر بیرون آوردی. امت‌ها را بیرون کرده، آن راغرس نمودی.
9 پیش روی آن را وسعت دادی. پس ریشه خود را نیکو زده، زمین را پر ساخت.
10 کوهها به سایه‌اش پوشانیده شد و سروهای آزاد خدا به شاخه هایش.
11 شاخه های خود را تابه دریا پهن کرد و فرعهای خویش را تا به نهر.
12 پس چرا دیوارهایش را شکسته‌ای که هر راهگذری آن را می‌چیند؟
13 گرازهای جنگل آن را ویران می‌کنند و وحوش صحرا آن رامی چرند.
14 ای خدای لشکرها رجوع کرده، از آسمان نظر کن و ببین و از این مو تفقد نما
15 و از این نهالی که دست راست تو غرس کرده است و از آن پسری که برای خویشتن قوی ساخته‌ای!
16 مثل هیزم در آتش سوخته شده و از عتاب روی تو تباه گردیده‌اند!
17 دست تو بر مرد دست راست توباشد و بر پسر آدم که او را برای خویشتن قوی ساخته‌ای.
