2 تاگوش خود را به حکمت فرا گیری و دل خود را به فطانت مایل گردانی،
3 اگر فهم را دعوت می‌کردی و آواز خود را به فطانت بلندمی نمودی،
4 اگر آن را مثل نقره می‌طلبیدی ومانند خزانه های مخفی جستجو می‌کردی،
5 آنگاه ترس خداوند را می‌فهمیدی، و معرفت خدا را حاصل می‌نمودی.
6 زیرا خداوندحکمت را می‌بخشد، و از دهان وی معرفت وفطانت صادر می‌شود.
7 به جهت مستقیمان، حکمت کامل را ذخیره می‌کند و برای آنانی که درکاملیت سلوک می‌نمایند، سپر می‌باشد،
8 تاطریقهای انصاف را محافظت نماید و طریق مقدسان خویش را نگاه دارد.
9 پس آنگاه عدالت و انصاف را می‌فهمیدی، و استقامت و هر طریق نیکو را.
10 زیرا که حکمت به دل تو داخل می‌شد و معرفت نزد جان تو عزیزمی گشت.
11 تمیز، تو را محافظت می‌نمود، وفطانت، تو را نگاه می‌داشت،
12 تا تو را از راه شریر رهایی بخشد، و از کسانی که به سخنان کج متکلم می‌شوند.
13 که راههای راستی را ترک می‌کنند، و به طریقهای تاریکی سالک می‌شوند.
14 از عمل بد خشنودند، و از دروغهای شریرخرسندند.
