1 فقیری که در کاملیت خود سالک است، از دروغگویی که احمق باشد بهتر است.
2 دلی نیز که معرفت ندارد نیکو نیست و هر‌که به پایهای خویش می‌شتابد گناه می‌کند.
3 حماقت انسان، راه او را کج می‌سازد، و دلش از خداوند خشمناک می‌شود.
4 توانگری دوستان بسیار پیدا می‌کند، اما فقیراز دوستان خود جدا می‌شود.
5 شاهد دروغگو بی‌سزا نخواهد ماند، و کسی‌که به دروغ تنطق کند رهایی نخواهد یافت.
6 بسیاری پیش امیران تذلل می‌نمایند، و همه کس دوست بذل کننده است.
7 جمیع برادران مرد فقیر از او نفرت دارند، وبه طریق اولی دوستانش از او دور می‌شوند، ایشان را به سخنان، تعاقب می‌کند و نیستند.
8 هر‌که حکمت را تحصیل کند جان خود رادوست دارد. و هر‌که فطانت را نگاه دارد، سعادتمندی خواهد یافت.
9 شاهد دروغگو بی‌سزا نخواهد ماند، و هر‌که به کذب تنطق نماید هلاک خواهد گردید.
10 عیش و عشرت احمق را نمی شاید، تا چه رسد به غلامی که بر نجبا حکمرانی می‌کند.
11 عقل انسان خشم او را نگاه می‌دارد، وگذشتن از تقصیر جلال او است.
12 خشم پادشاه مثل غرش شیر است، ورضامندی او مثل شبنم بر گیاه است.
13 پسر جاهل باعث الم پدرش است، ونزاعهای زن مثل آبی است که دائم در چکیدن باشد.
14 خانه و دولت ارث اجدادی است، امازوجه عاقله از جانب خداوند است.
15 کاهلی خواب سنگین می‌آورد، و شخص اهمال کار، گرسنه خواهد ماند.
