2 Разамкну мае вусны ў прытчы і вымаўлю старадаўнія прыпавесьці.
3 Што чулі мы і даведаліся і бацькі нашы нам пераказалі,
4 не схаваем ад дзяцей іхніх, і абвесьцім роду будучаму славу Госпада, і сілу Ягоную, і цуды Ягоныя, што Ён утварыў.
5 Ён устанавіў засьведчаньне ў Якаве і паклаў закон у Ізраілі, які наказаў бацькам нашым абвяшчаць дзецям іхнім,
6 каб ведаў будучы род, дзеці, якія народзяцца, і каб яны ў свой час абвяшчалі дзецям сваім,
7 класьці на Бога надзею сваю, і не забываць дзеяў Божых, і захоўваць наказы Ягоныя,
8 і ня быць падобным да бацькоў іхніх, роду ўпарцістага і мяцежнага, сэрцам неўладкаванага і нявернага Богу духам сваім.
9 Сыны Яфрэмавыя, узброеныя, лучнікі, павярнулі назад у дзень бітвы:
10 яны не захавалі запавету Божага і адмовіліся хадзіць у законе Ягоным:
11 забылі дзеі Ягоныя і цуды, якія Ён нам паказаў.
12 Ён перад вачыма бацькоў іхніх тварыў цуды ў зямлі Егіпецкай, на полі Цаан.
13 Падзяліў мора і правёў іх празь яго, і паставіў воды сьцяною;
14 і ўдзень вёў іх вобмацкам, а ўначы сьвятлом вагню;
15 расьсек камень у пустыні, і напаіў іх, як зь вялікае бездані;
16 са скалы вывеў патокі, і пацяклі воды, як рэкі.
17 Але яны ўсё грашылі прад Ім і раздражнялі Ўсявышнага ў пустыні:
18 спакушалі Бога ў сэрцы сваім, патрабавалі ежы па душы сваёй,
19 і казалі супраць Бога, і сказалі: «ці можа Бог згатаваць трапезу ў пустыні?»
20 Вось, Ён ударыў па камені, і пацяклі воды, і паліліся ручаіны. «Ці можа Ён даць і хлеб, ці можа гатаваць мяса народу Свайму?»
