5 выдавалі сябе падобнымі на таго, хто падымаў сякеру на перавітае вецьце дрэва;
6 і сёньня ўсе рэзьбы ў ім адным разам разьбілі яны сякерамі і бярдышамі;
7 сьвятыню Тваю на вагонь аддалі, сялібу Твайго імя дашчэнту заплямілі;
8 сказалі ў сэрцы сваім: «зруйнуем іх зусім!» - і спалілі ўсе мясьціны Божых сходаў на зямлі.
9 Азнакаў нашых мы ня бачым, няма больш прарока, і няма з намі таго, хто ведаў бы, дакуль гэта будзе.
10 Дакуль, Божа, вораг зьдзек чыніць будзе? ці вечна будзе агуднік імя Тваё ганіць?
11 Навошта ўхіляеш руку Тваю і правіцу Тваю? Зь сярэдзіны ўлоньня Твайго іх панішчы.
12 Божа, Цару мой адвеку, Ты чыніш ратаваньне пасярод зямлі!
13 Ты разьдзяліў сілаю Тваёю мора, Ты патрушчыў галовы зьмеям на водах;
14 Ты струшчыў галаву левіяфану, аддаў яго на ежу народу ў пустыні.
15 Ты выкрасаў паток і крыніцу, Ты высушыў рэкі вялікія.
