7 Няма ў яе ні валадара, ні прыстаўленага, ані ўпраўцы;
8 а яна рыхтуе летам свой хлеб, зьбірае ў час жніва пракорм свой.
9 Дакуль ты, гультаю, будзеш ляжаць? калі ты ўстанеш ад сну твайго?
10 Крыху пасьпіш, крыху падрэмлеш, крыху склаўшы рукі паляжыш:
11 і прыйдзе, нібы валацуга, беднасьць твая, і галеча твая, як разбойнік.
12 Чалавек падступны, чалавек бязбожны ходзіць зь ілжывымі вуснамі,
13 міргае вачыма сваімі, гаворыць нагамі сваімі, дае знакі пальцамі сваімі;
14 хітрына ў сэрцы ў яго, ён намышляе ліхое ва ўсякі час, сее разлад.
15 Таму зьнянацку прыйдзе пагібель яго, раптам будзе разьбіты - без ацаленьня.
16 Вось гэтыя шэсьць ненавідзіць Гасподзь, нават сем, - агіда душы Яго:
17 вочы ганарыстыя, язык хлусьлівы і рукі, што праліваюць нявінную кроў,
18 сэрца, якое куе ліхія намыслы, ногі, якія шпарка бягуць да ліхадзейства,
19 ілжывы сьведка, які хлусіць, і той, хто сее разлад між братамі.
20 Сыне мой! захоўвай запаведзі бацькі твайго і не адкідай настаўленьняў маці тваёй;
21 навяжы іх назаўсёды на сэрца тваё, абвяжы імі шыю тваю.
22 Калі ты пойдзеш, яны накіруюць цябе; калі ляжаш спаць, будуць ахоўваць цябе; калі прачнешся, гутарыць будуць з табою:
23 бо запаведзь ёсьць сьветач, а навука - сьвятло, і павучальныя наказы - дарога жыцьця,
24 каб засьцерагчы цябе ад зласьлівай жанчыны, ад лісьлівага языка чужынкі.
25 Не пажадай хараства яе ў сэрцы тваім, і хай не завабіць яна цябе вейкамі сваімі;
26 бо жанчыне распуснай даюць кавалак хлеба; а замужняя жанчына палюе на дарагую душу.
27 Хто можа ўзяць агонь запазуху, каб не прагарэла адзежа яго?
28 Хто можа хадзіць па распаленым вугольлі, каб не апаліць ног сваіх?
