1Waarachtig, de wijsheid roept, De schranderheid verheft haar stem!
2Zij staat langs de weg op de toppen der hoogten, Op het kruispunt der wegen,
3Opzij van de poorten, aan de ingang der stad, Waar men de poorten betreedt, predikt zij luid:
4Ik roep tot u, mannen, Ik spreek tot de kinderen der mensen:
5Leert toch, onnozelen, wat schranderheid is, Verstaat toch, dwazen, wat wijsheid betekent!
6Luistert, want wat ik zeg is zeker, Wat over mijn lippen komt is juist;
7Mijn mond spreekt de waarheid, Van leugentaal hebben mijn lippen een afschuw.
8Al mijn woorden zijn oprecht, Niet één ervan is misleidend of vals;
9Voor wie ze verstaat, zijn ze allen treffend, Voor wie ze wil begrijpen, allen juist.
10Neemt liever mijn tucht aan dan zilver, Geeft aan kennis de voorkeur boven het fijnste goud;
11Want de wijsheid is meer waard dan juwelen, Geen kostbaarheid komt haar nabij!
12Ik, wijsheid, ben met overleg vertrouwd, En beschik over weloverwogen kennis;
13Maar hoogmoed en trots, een slechte levenswandel, En een wispelturige tong zijn een afschuw voor mij.
14Ik beschik over raad en beleid, Ik bezit doorzicht en kracht;
15Door mij zijn de koningen koning, En bepalen de leiders wat recht is;
Spreuken 8
Spreuken 8:1-15