Sentencoj 25:7-20

⁷Ĉar pli bone estas, se oni diros al vi: Leviĝu ĉi tien, Ol se oni malaltigos vin antaŭ eminentulo, Kiun vidis viaj okuloj.

⁸Ne komencu tuj disputi; Ĉar kion vi faros poste, kiam via proksimulo vin hontigos?

⁹Faru disputon kun via proksimulo mem, Sed sekreton de aliulo ne malkaŝu;

¹⁰Ĉar alie aŭdanto vin riproĉos, Kaj vian babilon vi jam ne povos repreni.

¹¹Vorto dirita en ĝusta tempo Estas kiel oraj pomoj sur retaĵo arĝenta.

¹²Kiel ora orelringo kaj multekosta kolringo, Tiel estas saĝa admonanto por aŭskultanta orelo.

¹³Kiel malvarmo de neĝo en la tempo de rikolto, Tiel estas fidela sendito por siaj sendintoj: Li revigligas la animon de sia sinjoro.

¹⁴Kiel nuboj kaj vento sen pluvo, Tiel estas homo, kiu fanfaronas per dono, kiun li ne faras.

¹⁵Per pacienco oni altiras al si potenculon, Kaj mola parolo rompas oston.

¹⁶Kiam vi trovis mielon, manĝu, kiom vi bezonas, Por ke vi ne fariĝu tro sata kaj ne elvomu ĝin.

¹⁷Detenu vian piedon de la domo de via proksimulo; Ĉar alie vi tedus lin kaj li vin malamus.

¹⁸Kiel martelo kaj glavo kaj akra sago Estas tiu homo, kiu parolas pri sia proksimulo malveran ateston.

¹⁹Kiel putra dento kaj malforta piedo Estas nefidinda espero en tago de mizero.

²⁰Kiel demeto de vesto en tempo de malvarmo, kiel vinagro sur natro, Tiel estas kantado de kantoj al koro suferanta.