Psalmen 77:4-19

⁴Ik kan mijn ogen niet sluiten, En van onrust niet spreken.

⁵Ik denk aan de oude dagen terug, En herinner me weer de vroegere jaren;

⁶Ik lig er ‘s nachts over te peinzen, Te klagen, en in mijn gedachten te tobben.

⁷Zou de Heer dan voor altijd verstoten, En nooit genadig meer zijn;

⁸Zou zijn liefde voorgoed zijn verdwenen, Zijn belofte verbroken, die Hij deed van geslacht tot geslacht;

⁹Zou God zijn vergeten, Zich te ontfermen, Of in zijn toorn zijn hart hebben gesloten?

¹⁰Maar ik sprak: Neen, dìt werp ik ver van mij af, Dat de hand van den Allerhoogste veranderd zou zijn!

¹¹Ik dacht dus aan uw daden, o Jahweh, Dacht terug aan uw vroegere wonderen;

¹²Peinsde over al uw werken, Overwoog, wat door U is verricht.

¹³Ja, uw weg was heilig, o God; Welke God was ontzaglijk als Jahweh!

¹⁴Gij waart de God, die wonderen wrochtte, En uw macht aan de heidenen toonde!

¹⁵Gij hebt door uw arm uw volk verlost, De zonen van Jakob en Josef!

¹⁶De wateren zagen U, o God, De wateren zagen U en beefden, Zelfs de zeeën begonnen te rillen;

¹⁷De wolken goten stromen neer, Het zwerk daverde en dreunde, Langs alle kant vlogen uw schichten rond.

¹⁸Uw donder kraakte en rolde, Uw bliksems verlichtten de wereld, De aarde rilde en beefde!

¹⁹Uw weg liep midden door de zee, Uw pad door onstuimige wateren; Toch bleven uw sporen onzichtbaar!