139Elturmentis min mia fervoro, Ĉar miaj malamikoj forgesis Viajn vortojn.
140Tre pura estas Via vorto, Kaj Via sklavo ĝin amas.
141Mi estas malgranda kaj malestimata; Sed Viajn ordonojn mi ne forgesas.
142Via justeco estas justeco eterna, Kaj Via instruo estas vero.
143Sufero kaj mizero min trafis; Sed Viaj ordonoj estas mia plezuro.
144La justeco de Viaj decidoj estas eterna; Klerigu min, por ke mi vivu.
145Mi vokas el la tuta koro; aŭskultu min, ho Eternulo; Mi plenumos Viajn leĝojn.
146Mi vokas al Vi; savu min, Kaj mi konservos Viajn decidojn.
147Antaŭ la matenruĝo mi vokas; Vian vorton mi fidas.
148Antaŭ la noktaj gardopartoj miaj okuloj vekiĝas, Por ke mi meditu pri Via vorto.
149Mian voĉon aŭskultu, laŭ Via boneco, ho Eternulo; Laŭ Via justeco lasu min vivi.
150Alproksimiĝas malicaj persekutantoj; Malproksimaj ili estas de Via leĝo.
151Proksima Vi estas, ho Eternulo; Kaj ĉiuj Viaj ordonoj estas vero.
152De longe mi scias pri Viaj decidoj, Ke Vi fiksis ilin por ĉiam.
153Rigardu mian mizeron, kaj liberigu min, Ĉar Vian instruon mi ne forgesis.
154Defendu mian aferon, kaj liberigu min; Laŭ Via vorto lasu min vivi.
155Malproksima de malvirtuloj estas savo, Ĉar ili ne ŝatas Viajn leĝojn.
156Via favorkoreco estas granda, ho Eternulo; Laŭ Via justeco lasu min vivi.
157Multaj estas miaj persekutantoj kaj premantoj, Sed de Viaj decidoj mi ne dekliniĝis.
158Mi vidis perfidulojn, kaj mi ilin abomenis, Ĉar Vian vorton ili ne observis.
159Rigardu, mi amas Viajn ordonojn; Ho Eternulo, laŭ Via boneco lasu min vivi.
160La esenco de Via vorto estas vero, Kaj eterna estas ĉiu juĝo de Via justeco.
161Princoj persekutas min senkaŭze; Sed Vian vorton timas mia koro.
162Mi ĝojas pri Via vorto, Kiel ricevinto de granda akiro.
Psalmaro 119
Psalmaro 119:139-162