Psalmów 44:2-17

²Ty własną ręką wypędziłeś pogan, a ich osadziłeś; wyniszczyłeś narody, a ich rozprzestrzeniłeś.

³Nie zdobyli bowiem ziemi swym mieczem ani ich nie wybawiło własne ramię, lecz twoja prawica i twoje ramię, i światło twego oblicza, bo upodobałeś ich sobie.

⁴Ty jesteś moim Królem, o Boże; daj wybawienie Jakubowi.

⁵Dzięki tobie pokonamy naszych wrogów, w twoje imię zdepczemy naszych przeciwników.

⁶Nie zaufam bowiem mojemu łukowi i nie wybawi mnie mój miecz;

⁷Lecz ty nas wybawiłeś od naszych wrogów i zawstydziłeś tych, którzy nas nienawidzą.

⁸Każdego dnia chlubimy się Bogiem, a twoje imię będziemy sławić na wieki. Sela.

⁹Teraz jednak odrzuciłeś nas i zawstydziłeś, i nie wyruszasz z naszymi wojskami.

¹⁰Sprawiłeś, że cofnęliśmy się przed wrogiem, a ci, którzy nas nienawidzą, złupili nas.

¹¹Wydałeś nas na rzeź jak owce i rozproszyłeś nas wśród pogan.

¹²Sprzedałeś swój lud za bezcen i nie zyskałeś na jego sprzedaży.

¹³Wystawiłeś nas na wzgardę naszym sąsiadom, na szyderstwo i pośmiewisko tym, którzy nas otaczają.

¹⁴Uczyniłeś nas tematem przysłowia wśród pogan, tak że narody kiwają głowami nad nami.

¹⁵Mój wstyd wciąż jest przede mną, a hańba mi twarz okrywa;

¹⁶Na głos tego, który gardzi i bluźni, z powodu wroga i mściciela.

¹⁷To wszystko nas spotkało, a jednak nie zapomnieliśmy o tobie ani nie naruszyliśmy twojego przymierza.