Psalmów 22:7-18

⁷Wszyscy, którzy mnie widzą, szydzą ze mnie, wykrzywiają usta, potrząsają głową, mówiąc:

⁸Zaufał PANU, niech go wyzwoli; niech go ocali, skoro go kocha.

⁹Ale to ty mnie wydobyłeś z łona, napełniłeś mnie ufnością jeszcze u piersi mojej matki.

¹⁰Na ciebie byłem zdany od narodzenia, od łona matki ty jesteś moim Bogiem.

¹¹Nie oddalaj się ode mnie, bo utrapienie bliskie, a nie ma nikogo, kto by mnie wspomógł.

¹²Otoczyło mnie mnóstwo cielców, osaczyły mnie byki Baszanu.

¹³Rozwarły na mnie swe paszcze jak lew drapieżny i ryczący.

¹⁴Rozpłynąłem się jak woda i rozłączyły się wszystkie moje kości; moje serce stało się jak wosk, roztopiło się w moim wnętrzu.

¹⁵Moja siła wyschła jak skorupa, a mój język przylgnął do podniebienia; położyłeś mnie w prochu śmierci.

¹⁶Psy bowiem mnie osaczyły, obległa mnie zgraja złoczyńców; przebili moje ręce i nogi.

¹⁷Mogę policzyć wszystkie moje kości; a oni patrzą na mnie, przypatrują się.

¹⁸Dzielą między siebie moje szaty i o moją tunikę rzucają losy.