27Ang magbalantay sa bilanggoan nakamata gikan sa pagkatulog ug nakita nga naabli na ang mga pultahan sa bilanggoan; iyang gihulbot ang iyang espada ug patyon na unta ang iyang kaugalingon, tungod kay nagtuo siya nga ang mga binilanggo nakaikyas na.
28Apan si Pablo misinggit sa makusog nga tingog, nga nag-ingon, “Ayaw pasakiti ang imong kaugalingon, tungod kay kaming tanan ania ra dinhi.”
29Ang magbalantay sa bilanggoan nagtawag alang sa suga ug midali pagsulod ug mihapa nga nangurog sa kahadlok sa atubangan ni Pablo ug Silas,
30ug gidala sila sa gawas ug miingon, “Mga Sir, unsa may akong angay buhaton aron maluwas?”
31Sila miingon, “Tuo kang Ginoong Jesus, ug mamaluwas ka, ikaw ug ang imong panimalay.”
32Sila nagsugilon sa pulong sa Ginoo ngadto kaniya, uban ang tanan nga anaa sa iyang balay.
33Unya gidala sila sa magbalantay sa bilanggoan sa sama gihapong taknaa sa kagabhion, ug gihugasan ang ilang mga samad, ug siya ug ang iyang panimalay gibawtismohan dayon.
34Iyang gidala si Pablo ug Silas ngadto sa iyang balay ug nag-andam ug pagkaon alang kanila. Siya nagmaya pag-ayo uban sa iyang panimalay, tungod kay silang tanan nagtuo naman sa Dios.
Mga Buhat 16
Mga Buhat 16:27-34