MEZMURLAR 139:7-24

⁷Nereye gidebilirim senin Ruhun'dan, Nereye kaçabilirim huzurundan?

⁸Göklere çıksam, oradasın, Ölüler diyarına yatak sersem, yine oradasın.

⁹Seherin kanatlarını alıp uçsam, Denizin ötesine konsam,

¹⁰Orada bile elin yol gösterir bana, Sağ elin tutar beni.

¹¹Desem ki, “Karanlık beni kaplasın, Çevremdeki aydınlık geceye dönsün.”

¹²Karanlık bile karanlık sayılmaz senin için, Gece, gündüz gibi ışıldar, Karanlıkla aydınlık birdir senin için.

¹³İç varlığımı sen yarattın, Annemin rahminde beni sen ördün.

¹⁴Sana övgüler sunarım, Çünkü müthiş ve harika yaratılmışım. Ne harika işlerin var! Bunu çok iyi bilirim.

¹⁵Gizli yerde yaratıldığımda, Yerin derinliklerinde örüldüğümde, Bedenim senden gizli değildi.

¹⁶Henüz döl yatağındayken gözlerin gördü beni; Bana ayrılan günlerin hiçbiri gelmeden, Hepsi senin kitabına yazılmıştı.

¹⁷Hakkımdaki düşüncelerin ne değerli, ey Tanrı, Sayıları ne çok!

¹⁸Kum tanelerinden fazladır saymaya kalksam. Uyanıyorum, hâlâ seninleyim.

¹⁹Ey Tanrı, keşke kötüleri öldürsen! Ey eli kanlı insanlar, uzaklaşın benden!

²⁰Çünkü senin için kötü konuşuyorlar, Adını kötüye kullanıyor düşmanların.

²¹Ya RAB, nasıl tiksinmem senden tiksinenlerden? Nasıl iğrenmem sana başkaldıranlardan?

²²Onlardan tümüyle nefret ediyor, Onları düşman sayıyorum.

²³Ey Tanrı, yokla beni, tanı yüreğimi, Sına beni, öğren kaygılarımı.

²⁴Bak, seni gücendiren bir yönüm var mı, Öncülük et bana sonsuz yaşam yolunda!