ECCLESIASTES 4:2-13

²et laudavi magis mortuos quam viventes;

³et feliciorem utroque judicavi qui necdum natus est, nec vidit mala quæ sub sole fiunt.

⁴Rursum contemplatus sum omnes labores hominum, et industrias animadverti patere invidiæ proximi; et in hoc ergo vanitas et cura superflua est.

⁵Stultus complicat manus suas, et comedit carnes suas, dicens:

⁶Melior est pugillus cum requie, quam plena utraque manus cum labore et afflictione animi.

⁷Considerans, reperi et aliam vanitatem sub sole.

⁸Unus est, et secundum non habet, non filium, non fratrem, et tamen laborare non cessat, nec satiantur oculi ejus divitiis; nec recogitat, dicens: Cui laboro, et fraudo animam meam bonis? In hoc quoque vanitas est et afflictio pessima.

⁹Melius est ergo duos esse simul quam unum; habent enim emolumentum societatis suæ.

¹⁰Si unus ceciderit, ab altero fulcietur. Væ soli, quia cum ceciderit, non habet sublevantem se.

¹¹Et si dormierint duo, fovebuntur mutuo; unus quomodo calefiet?

¹²Et si quispiam prævaluerit contra unum, duo resistunt ei; funiculus triplex difficile rumpitur.

¹³Melior est puer pauper et sapiens, rege sene et stulto, qui nescit prævidere in posterum.