1Пасьля таго разамкнуў Ёў вусны свае і пракляў дзень свой.
2І пачаў Ёў і сказаў:
3хай загіне дзень, калі я нарадзіўся, і ноч, калі было сказана: зачаўся чалавек!
4Дзень той хай будзе цемраю; хай не дагледзіць яго Бог згары, і хай не зазьзяе над ім сьвятло!
5Хай запамрочыць яго цемра і цень сьмяротны, хай завалачэ яго хмара, хай баяцца яго, як палючае спёкі!
6Ноч тая, - хай забярэ яе змрок, хай не залічыцца яна ў дні года, хай ня ўвойдзе ў лік месяцаў!
7О! ноч тая - хай будзе яна бязьлюдная; хай ня ўвойдзе ў яе весялосьць!
8Хай праклянуць яе кляцьбіты дня, здольныя разбудзіць Левіяфана!
9Хай зацьмяцца зоркі сьвітаньня яе: хай чакае яна сьвятла, і яно ня прыходзіць, і хай ня ўбачыць яна веяў дзяньніц
10за тое, што не замкнула дзьвярэй улоньня маці маёй і не схавала гароты ад вачэй маіх!
11Чаму не памёр я, выходзячы з нутробы, і не сканаў, калі выйшаў з чэрава?
12Чаму прынялі мяне калені? навошта было мне смактаць саскі?
13Цяпер ляжаў бы я і спачываў: спаў бы, і было б мне спакойна
14з царамі і дарадцамі зямлі, якія забудоўвалі сабе пустыні,
15ці з князямі, у якіх было золата і якія напаўнялі дамы свае срэбрам;
16ці, як выкідзень пахаваны, не існаваў бы я, як немаўляты, якія сьвятла не пабачылі.
17Там беззаконныя перастаюць наводзіць страх, і там адпачываюць зьнясіленыя.
18Там вязьні цешацца спакоем і ня чуюць крыкаў наглядчыка.
19Малы і вялікі там роўныя, і раб свабодны ад гаспадара свайго.
20Навошта дадзена пакутніку сьвятло і жыцьцё засмучаным душою,
21якія чакаюць сьмерці, і няма яе, якія выкапалі б яе ахвотней, чым скарб.
22Узрадаваліся б да захапленьня, захапіліся б, што знайшлі магілу?
23Навошта дадзена сьвятло чалавеку, шлях якога зачынены і якога Бог атачыў змрокам?
24Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і стогны мае ліюцца, як вада,
25бо жудаснае, чаго я жахаўся, тое і напаткала мяне; і чаго я баяўся, тое і прыйшло да мяне.
26Няма мне міру, няма спакою, няма радасьці: спасьцігла няшчасьце.
