9«ایتأ پسر بچه ایسَه کی پنج‌تأ نانه جو و دوتأ ماهی دأره، امّا اَن، چوطو اَ گرویه سئره کونه؟»
10عیسی بوگفته: «مردمه بینیشأنید.» اویه سبزه‌زار زیاد بو. او جمعیت میأن پنج هزار نفر فقط مرد بید.
11اون وخت عیسی نانه فیگیفته و شکرگزاری بوکوده و اونه شاگردأن، بین اوشأنی کی نیشته بید، تقسیم بوکودیدی، و ماهی‌یأنه اَمره‌یم هو کاره بوکوده، به اندازه‌یی کی خوأستیدی اوشأنه فده.
12وختی سئره بوستیدی، خو شاگردأنه بوگفته: «هر چی زیاد بَمو خورده‌نانأنه جمعَ کونید تا چیزی از بین نشه.»
13پس اوشأنه جمعَ کودیدی و از باقی‌مانده‌یه او پنج‌تأ نانه جو کی جماعت بوخورده بید، دوازده‌تأ زنبیل پُره بوسته!
14مردم با دِئنه اَ معجزه کی از عیسی ظاهره بوسته، بوگفتیدی: «راستی، راستی کی اون هو پیامبری ایسه کی بأیستی به جهان بَمو بی.»
15عیسی وختی بفهمسته کی اوشأن تصمیم دأریدی اونه به زور پادشاه بوکونید، او جایه ترکه کوده و تنهایی به کوه بوشو.
16غروب دم، اونه شاگردأن به سمته دریاچه بیزیر بَموییدی.
17هوا تاریک بو و عیسی هنوز اوشأنه اَمره نِیسه بو، اوشأن سوارِ قایق بوبوستیدی و به او طرفه دریاچه، به طرفه کَفَرناحوم بوشوییدی.
18امّا در اَ موقع، دریاچه بخاطره وزشه باده سختی کی اَمویی به تلاطم دکفته.
19وختی به اندازه پنج یا شیش کیلومتر پارو بزه بید، عیسایه بیده‌ییدی کی آبه رو راه شوئون دره و قایقه نزدیکه بوستن دره. پس هراسأنه بوستیدی.
20امّا عیسی اوشأنه بوگفته: «منم، نترسید!»
21اون وخت خوأستیدی اونه سوارِ قایق بوکونید، کی قایق هو لحظه به مقصد فَرسه.
22روزِ بعد، جماعتی کی او طرفه دریاچه ایسه بید، بفهمستیدی کی بجز ایتأ قایق، قایقه دیگری اویه ننَه بو و دأنستیدی کی عیسی خو شاگردأنه اَمره اونه سوارَ نوبوسته بو، بلکی شاگردأن تنهایی بوشو بید.
23اون وخت قایقأنه دیگری از تیبِریه بَموییدی و نزدیکه جایی فَرسه‌ییدی کی اوشأن بعد از شکرگزاریه عیسی، نان بوخورده بید.
24وختی مردم بفهمستیدی کی نه عیسی اویه ایسه و نه اونه شاگردأن، او قایقأنه سوارَ بوستیدی و به دونباله عیسی به کَفَرناحوم بوشوییدی.
25وختی اونه او طرفه دریاچه پیدا بوکودید، اونه وَورسه‌ییدی: «ای اوستاد، کِـی اَیه بَمویی؟»
26عیسی جواب بده: «آمین، آمین، شمره گم، می دونبال گردیدی نه به دلیله معجزاتی کی بیده‌ییدی، بلکی بخاطره او نانی کی بوخوردیدی و سئره بوستیدی.
27کار بوکونید امّا نه خوراکه فانی‌ره، برای خوراکی کی تا زندگی‌یه اَبدی باقی‌یه، خوراکی کی انسانه پسر شمره فده. چونکی بر پسره کی خدایه پئر، مُهرِ تأیید بزه.»
28اون وخت از اون وَورسه‌ییدی: «چی بوکونیم تا کارأیی کی خدا خوأیه انجام بدیم؟»
29عیسی در جواب بوگفته: «کاری کی خدا خوأسته‌یه اَنه کی به او کسی کی اون اوسه کوده ایمأن بأورید.»
30بوگفتیدی: «چی معجزه‌یی اَمَره نیشأن دیهی تا با اونه دِئن، تره ایمأن بأوریم؟ چی کونی؟
31اَمی پئرأن بیابانه میأنی مَنّایه کی خوراکه آسمانی بو، بوخوردیدی هوطو کی بینیویشته نَهه: ‹اون از آسمان اوشأنه نان فده تا بوخورید.›»
32عیسی جواب بده: «آمین، آمین، شمره گم، موسی نبو کی از آسمان او نانه شمره فده، بلکی می پئر بو کی نانه حقیقی‌یه از آسمان شمره فده.
33چونکی خدا نان، کسی‌یه کی از آسمان نازله به و به دنیا حیات بخشه.»
34پس بوگفتیدی: «اَ نانه برای همیشه اَمَره فدن.»
یوحنا 6
یوحنا 6:9-34