27کار بوکونید امّا نه خوراکه فانیره، برای خوراکی کی تا زندگییه اَبدی باقییه، خوراکی کی انسانه پسر شمره فده. چونکی بر پسره کی خدایه پئر، مُهرِ تأیید بزه.»
28اون وخت از اون وَورسهییدی: «چی بوکونیم تا کارأیی کی خدا خوأیه انجام بدیم؟»
29عیسی در جواب بوگفته: «کاری کی خدا خوأستهیه اَنه کی به او کسی کی اون اوسه کوده ایمأن بأورید.»
30بوگفتیدی: «چی معجزهیی اَمَره نیشأن دیهی تا با اونه دِئن، تره ایمأن بأوریم؟ چی کونی؟
31اَمی پئرأن بیابانه میأنی مَنّایه کی خوراکه آسمانی بو، بوخوردیدی هوطو کی بینیویشته نَهه: ‹اون از آسمان اوشأنه نان فده تا بوخورید.›»
32عیسی جواب بده: «آمین، آمین، شمره گم، موسی نبو کی از آسمان او نانه شمره فده، بلکی می پئر بو کی نانه حقیقییه از آسمان شمره فده.
33چونکی خدا نان، کسییه کی از آسمان نازله به و به دنیا حیات بخشه.»
34پس بوگفتیدی: «اَ نانه برای همیشه اَمَره فدن.»
35عیسی اوشأنه بوگفته: «من نانه حیات ایسم، هر کی می ورجه بأیه، هرگز گرسنه نیبه و هر کی مره ایمأن بأوره، هرگز تشنه نیبه.
36ولی هوطو کی شمره بوگفتم، هرچند کی مره بیدهییدی، امّا ایمأن نأوریدی.
37هر کسی کی پئر، مره ببخشه، می ورجه اَیه و هر کی می ورجه بأیه، هیچ وخت اونه از خودم دوره نوکونم.