مزامیر 90:1-15

¹دعای موسی مرد خدا ای خداوند مسکن ما تو بوده‌ای، درجمیع نسل‌ها،

²قبل از آنکه کوهها به وجود آید و زمین ربع مسکون را بیافرینی. از ازل تا به ابد تو خدا هستی.

³انسان را به غباربرمی گردانی، و می‌گویی‌ای بنی آدم رجوع نمایید.

⁴زیرا که هزار سال در نظر تو مثل دیروزاست که گذشته باشد و مثل پاسی از شب.

⁵مثل سیلاب ایشان را رفته‌ای و مثل خواب شده‌اند. بامدادان مثل گیاهی که می‌روید.

⁶بامدادان می‌شکفد و می‌روید. شامگاهان بریده و پژمرده می‌شود.

⁷زیرا که در غضب تو کاهیده می‌شویم ودر خشم تو پریشان می‌گردیم.

⁸چونکه گناهان مارا در نظر خود گذارده‌ای و خفایای ما را در نورروی خویش.

⁹زیرا که تمام روزهای ما در خشم تو سپری شد و سالهای خود را مثل خیالی بسر برده‌ایم.

¹⁰ایام عمر ما هفتاد سال است و اگر ازبنیه، هشتاد سال باشد. لیکن فخر آنها محنت وبطالت است زیرا به زودی تمام شده، پروازمی کنیم.

¹¹کیست که شدت خشم تو را می‌داند وغضب تو را چنانکه از تو می‌باید ترسید.

¹²ما را تعلیم ده تا ایام خود را بشماریم تا دل خردمندی را حاصل نماییم.

¹³رجوع کن‌ای خداوند تا به کی و بر بندگان خود شفقت فرما.

¹⁴صبحگاهان ما را از رحمت خود سیر کن تاتمامی عمر خود ترنم و شادی نماییم.

¹⁵ما راشادمان گردان به عوض ایامی که ما را مبتلاساختی و سالهایی که بدی را دیده‌ایم.