مزامیر 49:2-10

²‌ای عوام و خواص! ای دولتمندان وفقیران جمیع!

³زبانم به حکمت سخن می‌راند وتفکر دل من فطانت است.

⁴گوش خود را به مثلی فرا می‌گیرم. معمای خویش را بر بربط می‌گشایم.

⁵چرا در روزهای بلا ترسان باشم، چون گناه پاشنه هایم مرا احاطه می‌کند؛

⁶آنانی که بر دولت خود اعتماد دارند و بر کثرت توانگری خویش فخر می‌نمایند.

⁷هیچ‌کس هرگز برای برادر خودفدیه نخواهد داد و کفاره او را به خدا نخواهد بخشید.

⁸زیرا فدیه جان ایشان گران بهاست و ابد بدان نمی توان رسید

⁹تا زنده بماند تا ابدالاباد وفساد را نبیند.

¹⁰زیرا می‌بیند که حکیمان می‌میرند. و جاهلان و ابلهان با هم هلاک می‌گردند و دولت خود را برای دیگران ترک می‌کنند.